Düwag ET12
Wagon nr 1019 w 1971 r. | |||
Dane ogólne | |||
Kraj produkcji | RFN | ||
---|---|---|---|
Producent | Duewag, Siemens | ||
Dane techniczne | |||
Liczba członów | 5 | ||
Długość | 38 545 mm | ||
Szerokość | 2200 mm | ||
Wysokość | 3305 mm | ||
Masa | 34 000 kg | ||
Rozstaw wózków | 1000 mm | ||
Rozstaw osi w wózkach | 1800 mm | ||
Układ osi | B′2′2′2′2′B′ | ||
Średnica kół | 670 mm | ||
Moc silników | 2×150 kW | ||
Typ silników | prądu stałego | ||
Napięcie zasilania | 750 V DC | ||
Prędkość maksymalna | 75 km/h | ||
Wnętrze | |||
Liczba miejsc siedzących | 118 | ||
Liczba miejsc ogółem | 319 | ||
|
Düwag ET12 – wąskotorowe wagony tramwajowe dla ruchu podmiejskiego, zakupione w 1967 r. przez niemieckie miasto Mannheim dla linii kolejowej Bad Dürkheim – Ludwigshafen-Oggersheim. W okresie produkcji były najdłuższymi tramwajami na świecie[1]. W nawiązaniu do swoich wymiarów otrzymały potoczną nazwę Tatzelwurm[2].
Historia
Od 1958 r. przedsiębiorstwo transportowe z Mannheimu kupowało sześcioosiowe przegubowe wagony tramwajowe. W 1966 r. postanowiono zakupić cztery 12-osiowe wagony przegubowe w Duewagu. Dostarczono je koleją w częściach w okresie od lutego (jeden wagon) do kwietnia (trzy wagony) 1967. Na miejscu wagony zmontowali pracownicy Duewagu. Gotowe tramwaje wprowadzono do eksploatacji 17 kwietnia 1967 r.[2] W momencie produkcji były to najdłuższe wagony tramwajowe na świecie. Dopiero w 1994 r. RHB zakupiło dłuższe pojazdy[3].
Pierwotnie ET12 były przypisane do przewoźnika z Mannheimu, ale 1 lipca 1977 r. przekazano je przewoźnikowi z Ludwigshafen. 1 stycznia 1988 r. wagony nr 1021 i 1022 przejął Rhein-Haardtbahn GmbH (RHB) w zamian za skasowane wagony 6-osiowe[3], a w 2005 r. tramwaje wniesiono do nowo założonego przedsiębiorstwa Rhein-Neckar-Verkehr GmbH (RNV).
W ciągu ponad 40 lat eksploatacji przeprowadzano różne modernizacje, m.in. w wagonie nr 1022 w 1993 r. wydzielono przedział rowerowy[3].
Konstrukcja
ET12 to jednokierunkowy, pięcioczłonowy, 12-osiowy, wąskotorowy wagon tramwajowy przeznaczony dla ruchu podmiejskiego. Człony połączono przegubami, pod którymi zamontowano dwuosiowe wózki toczne. Wózki napędowe zlokalizowano pod pierwszym i piątym członem. Na jeden wózek napędowy przypada jeden silnik prądu stałego o mocy 150 kW.
Z uwagi na konieczność dostosowania tramwaju do eksploatacji na linii kolejowej, otrzymał on trzy reflektory i niewielką liczbę drzwi: dwoje w członach skrajnych (pierwsze pojedyncze, drugie podwójne) i jedne w środkowym (podwójne).
Dostawy
Państwo | Miasto | Lata dostaw | Liczba | Numery taborowe | |
---|---|---|---|---|---|
Niemcy | Mannheim i Ludwigshafen | 1967 | 4 | 1019–1022 | [4] |
Łączna liczba: | 4 |
Przypisy
- ↑ DSBS: Laengste Strassenbahnen [online], dsbs.esquad.de [dostęp 2024-03-04] .
- ↑ a b Die sechs- und zwölfachsigen Gelenkwagen der Rhein-Haardtbahn [online], strassenbahn-magazin.de [dostęp 2024-03-04] (niem.).
- ↑ a b c MichaelM. Kochems MichaelM., DieterD. Höltge DieterD. (red.), Straßen- und Stadtbahnen in Deutschland. 12: Rheinland-Pfalz, Saarland / Michael Kochems; Dieter Höltge, Fryburg Bryzgowijski: EK-Verl, 2011, s. 240–243, ISBN 978-3-88255-393-2 [dostęp 2024-03-04] (niem.).
- ↑ Duewag ET12 – Lista pojazdów [online], transphoto.org [dostęp 2024-03-05] (pol.).
Bibliografia
- HolgerH. Blaul HolgerH., JosefJ. Kaiser JosefJ., Die Rhein-Haardtbahn: Neun Jahrzehnte auf der Schiene vom Rhein zur Haardt, Ludwigshafen: pro Message, 2000, ISBN 978-3-934845-03-9 (niem.).
- Klaus-JoachimK.J. Schrader Klaus-JoachimK.J., Fahrzeuge elektrifizierter Privatbahnen, Gifhorn 1975, s. 42–44 (niem.).
- MichaelM. Kochems MichaelM., DieterD. Hötge DieterD., Straßen- und Stadtbahnen in Deutschland, Band 12: Rheinland-Pfalz/Saarland, Freiburg: EK-Verlag, 2011, s. 221–253, ISBN 978-3-88255-393-2 (niem.).
- p
- d
- e
Tramwaje Duewag |
| ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Tramwaje MAN |
| ||||||||||||
Spalinowe wagony silnikowe i zespoły trakcyjne Duewag |
- p
- d
- e