Trolejbusy w Baden-Baden

Trolejbusy w Baden-Baden

trolejbus
Baden-Badeński trolejbus w East Anglia Transport Museum
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Badenia-Wirtembergia
Lokalizacja	Baden-Baden
Operator	Stadtwerke Baden-Baden
Liczba linii	2
Lata funkcjonowania	1949–1971
Infrastruktura
Długość sieci	15,65 km
Napięcie zasilania	650 V DC
Liczba zajezdni	1

Przebieg linii Legenda eksploatowana / istniejąca   zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odcinek w tunelu odcinek na estakadzie wiadukt most tunel pod wodą zmiana kilometrażu granica państwowa / inna mijanka przejazd kolejowo-drogowy przeprawa promowa     odcinek zelektryfikowany   Bahnhof Baden-Oos Sinzheimer Straße Wörthstraße Schweigrother Platz Dreieichenkapelle Kleine Dollenstraße Große Dollenstraße Hardbergbad Ebertplatz Waldseestraße Stadtbahnhof Hindenburgplatz Bahnhof Merkurwald Waldkaffee Wendeschleife Friedrichshöhe Friedrichshöhe Stadtfriedhof Obere Prinz-Weimar-Straße Obere Weinbergstraße Markgrafenplatz Kurfürstenstraße Untere Prinz-Weimar-Straße Ebersteinstraße Ludwig-Wilhelm-Stift Landesbad Neues Augustabad / Vincentistraße Leopoldsplatz Augustaplatz Gausplatz Lichtentaler Allee Bismarckplatz Stadelhofer Straße Hans-Bredow-Straße Schirmhofweg Tiergarten, Golfhotel Bertholdplatz Maximilianstraße Aubrücke Rotackerstraße Klosterplatz Lichtental Brahmsplatz Frühlingstraße Wendeschleife Lichtental Depot Steinackergasse Bildeiche Oberbeuern, Siedlung Oberbeuern

Trolejbusy w Baden-Baden – zlikwidowany system transportu trolejbusowego w Baden-Baden, w Badenii-Wirtembergii, w Niemczech. Funkcjonował od 1949 r. do 1971 r.^[1] Kursowały dwie linie trolejbusowe^[2], operatorem systemu było przedsiębiorstwo Stadtwerke Baden-Baden^[3].

Historia

Przyczyną powstania systemu trolejbusowego w Baden-Baden był wysoki stopień dekapitalizacji przedwojennego systemu tramwajowego (zarówno sieć trakcyjna, jak i wagony były wyeksploatowane) oraz chęć wprowadzenia w mieście nowoczesnego i niezawodnego środka transportu^[4].

Decyzja o likwidacji systemu, podjęta jednogłośnie na posiedzeniu rady miasta dnia 11 listopada 1969 r., wynikała z powodów finansowych. Zgodnie z obliczeniami odnowienie infrastruktury i taboru kosztowałoby 5,6 mln marek, podczas gdy koszt konwersji na autobusy oszacowano na 3,6 mln marek^[4].

Przypisy