BMZ TEM1
Ten artykuł dotyczy lokomotywy. Zobacz też: enzym TEM-1. |
TEM1-1751 | |||
Producent | Briańsk | ||
---|---|---|---|
Lata budowy | 1958-1968[1] | ||
Układ osi | Co'Co' | ||
Wymiary | |||
Masa służbowa | 126 t, późniejsze 120 t | ||
Długość | 16 970 mm | ||
Szerokość | 3080 mm | ||
Wysokość | 4643 mm | ||
Rozstaw osi skrajnych | 12 800 mm | ||
Średnica kół | 1050 mm[1] | ||
Napęd | |||
Trakcja | spalinowa | ||
Typ silników | 2D50 | ||
Pojemność zbiorników paliwa | 5440 kg | ||
Parametry eksploatacyjne | |||
Moc znamionowa | 1000 KM | ||
Maksymalna siła pociągowa | 20 600 kg[1] | ||
Rodzaj przekładni | elektryczna | ||
Prędkość konstrukcyjna | 90-100 km/h | ||
Nacisk osi na szyny | 20 t | ||
Parametry użytkowe | |||
Sterowanie wielokrotne | pierwsze 62 lokomotywy | ||
|
TEM1 (ros. ТЭМ1) – manewrowa lokomotywa spalinowa produkcji radzieckiej, produkowana w latach 1958-1968 w Briańskich Zakładach Maszynowych (BMZ).
Historia
Konstrukcja lokomotywy manewrowej TEM1 wywodziła się ogólnie ze spalinowozu TE1, stanowiącego radziecką wersję amerykańskiej lokomotywy ALCO RSD-1. Zastosowano ulepszony silnik wysokoprężny 2D50 z turbodoładowaniem o mocy 1000 KM, natomiast część jezdna (wózki z silnikami trakcyjnymi) wywodziła się ze spalinowozu TE3[2]. Pewnym zmianom uległa geometria lokomotywy – przy takim samym ogólnym układzie, nieco niższa centralna budka maszynisty została umieszczona jeszcze bliżej tyłu lokomotywy, a silnik został przesunięty w stronę budki i znalazł się dokładnie pośrodku długości lokomotywy. Lokomotywa otrzymała oznaczenie TEM1 (T - spalinowóz, E - z przekładnią elektryczną, M - manewrowy). Był to pierwszy radziecki spalinowóz manewrowy z przekładnią elektryczną i pierwszy spalinowóz produkowany w Briańskich Zakładach Maszynowych (Brianskij maszynostroitielnyj zawod – BMZ)[2]. Głównym konstruktorem był P. Aronow[1].
Pierwszy egzemplarz wyprodukowano 19 lipca 1958. W toku produkcji lokomotywy te podlegały drobnym zmianom mechanicznym. Od lokomotywy nr TEM1-0270 zamieniono pochyłe w górnej części ściany budki maszynisty na pionowe, dla poprawy widoczności (jak w TEM2)[2][1]. Od lokomotywy nr 950 zaprzestano montowania zderzaków (lokomotywa posiadała sprzęg SA-3). Stopniowo masa służbowa produkowanych lokomotyw obniżyła się ze 126 do 120 ton, natomiast wzrosła prędkość maksymalna z 90 do 100 km/h. Od 1965 roku montowano ulepszony silnik 2D50M, o zmniejszonym zużyciu paliwa[1]. Wyprodukowano ogółem 1946 sztuk, z tego 842 dla przemysłu[3]. W 1992 roku w krajach dawnego ZSRR jeździło ich jeszcze 541[2].
Następcą TEM1 była wywodząca się z niej lokomotywa TEM2, w której zastosowano m.in. nowy silnik i prądnicę.
Konstrukcja
Silnik wysokoprężny 2D50, o mocy 1000 KM przy 740 obr./min, sześciocylindrowy z turbosprężarką, czterosuwowy, produkcji Zakładów Penzeńskich w Penzie. Średnica cylindrów 318 mm, skok tłoka 330 mm. Silnik miał masę 17 100 kg[1]. Z wałem silnika połączona główna prądnica typu MPT-84/39 (jak w TE1), o mocy 700 kW (napięcie 580 V, maksymalne napięcie 900 V, natężenie prądu 1200 A)[1]. Lokomotywa wyposażona była ponadto w agregat ze wzbudnikiem MWT-25/9 (moc 3,6 kW) i pomocniczą prądnicą MWG-25/11 (moc 5 kW)[1].
Silniki trakcyjne EDT-200B miały moc po 87 kW (napięcie 125 V, natężenie 820 A). Silniki podłączone szeregowo lub (po przekroczeniu określonej prędkości) szeregowo i równolegle[1]. Wyposażenie elektryczne lokomotywy było produkowane przez zakład Elektrotjażmasz w Charkowie.
- TEM1-0026 (wczesnej serii) w muzeum kolei w Petersburgu
- TEM1-0026 w muzeum kolei w Petersburgu
Przypisy
Bibliografia
- K. Ignatow. Specjalno dla maniewrow (maniewrowyje tiepłowozy TEM1 i TEM2). „Łokotrans”. 7/200. (ros.).
- Witalij A. Rakow: Łokomotiwy otieczestwiennych żeleznych dorog 1956-1975. Moskwa: Transport, 1999. ISBN 5-277-02012-8. (ros.).
Linki zewnętrzne
- Тепловоз ТЭМ1 и его модификации. railroad.100megsfree5.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-03)].
Zobacz też
- BMZ/ŁTZ TEM2 - następca serii TEM1
- BMZ TEM18 - następca serii TEM2, bazującej na TEM1