Osvaldo Valenti

Osvaldo Valenti
glumac

Biografske informacije
Rođenje	(1906-02-17)17. 2. 1906. Istanbul, Osmansko Carstvo (danas Turska)
Smrt	30. 4. 1945. (dob: 39) Milano, Italija
Partner	Luisa Ferida (1 sin)
Profesionalne informacije
Zanimanje	glumac
Opus
Djelatni period	1928-1945

Osvaldo Valenti (17. februar 1906 - 30. april 1945) bio je italijanski filmski glumac, koji je uživao ogromnu popularnost 1940-ih, ali također bio poznat i po fašističkom opredijeljenju, zbog koga je nasilno skončao život na samom kraju drugog svjetskog rata.

Biografija

Valenti se rodio i odrastao u porodici sicilijanskog trgovca koji je živio u Istanbulu. Odatle se morao preseliti u domovinu nakon početka prvog svjetskog rata. Kao mladić je neko vrijeme studirao pravo u Milanu, prije nego što je odlučio potražiti sreću kao glumac, prvo u Parizu, a potom u Njemačkoj, gdje je dobio svoje prve angažmane.

Nekoliko godina kasnije se vratio u domovinu, ali nije imao većeg uspjeha sve dok se nije sreo sa režiserom Alessandrom Blasettijem, koji je u njemu prepoznao potencijal za veliku glumačku zvijezdu. Krajem 1930-ih je nastupio u nizu izuzetno uspješnih ostvarenja, što će kulminirati sa hvaljenim filmovima La corona di ferro (1941) i La cena delle beffe (1942). Valenti se tada upoznao sa Blasettijevom mladom štićenicom Luisom Feridom, koja mu je postala partnerica u stvarnom životu.

Kada je u ljeto 1943. godine Italija kapitulirala, te odmah potom bila okupirana od njemačkih snaga, Valenti i Ferida su odlučili podržati novostvoreni fašistički režim Socijalne Republike Italije (RSI) i za njihov račun snimati filmove u novostvorenim studijima Cinevilllaggio u Veneciji. Godine 1944. se, pak, priključio X flotili MAS, paravojnoj formaciji RSI te sudjelovao u njenim akcijama protiv antifašističkih partizana. Zbog toga je došao na partizanski popis za likvidaciju.

Na samom kraju rata su njega i Feridu 20. aprila zarobili partizani. Tokom sljedećih nekoliko dana su premještani iz zatvora, prije nego što su izvedeni pred prijeki sud koji ih je 29. aprila oboje zbog ratnih zločina osudio na smrt; obavijest o njihovom strijeljanju je, pak, objavljena dan ranije, odnosno dva dana prije pogubljenja, koje je izvršeno 30. aprila. Marozin, komandant jedinice koja je izvela pogubljenje, je kasnije tvrdio da je cijeli proces bio montiran, odnosno izgovor za izvršenje naređenja koje je izdao partizanski vođa i budući predsjednik Italije Sandro Pertini.

Godine 2008. je o Valentiju snimljen biografski film pod naslovom Sanguepazzo, gdje je njegov lik tumačio Luca Zingaretti.

Filmografija

Rapsodia ungherese, (Ungarische Rhapsodie), rež. Hans Schwarz (1928)
Cinque a zero, rež. Mario Bonnard (1932)
La signorina dell'autobus, rež. Nunzio Malasomma (1933)
Ragazzo, rež. Ivo Perilli (1933)
La fortuna di Zanze, rež. Amleto Palermi (1933)
Creature della notte, rež. Amleto Palermi (1934)
Regina della Scala, rež. Guido Salvini e Camillo Mastrocinque (1936)
La danza delle lancette, rež. Mario Baffico (1936)
Contessa di Parma, rež. Alessandro Blasetti (1937)
La signora di Montecarlo, rež. Mario Soldati (1938)
Mia moglie si diverte, rež. Paul Verhoeven (1938) solo nella versione italiana di Unsere kleine Frau
Mille lire al mese, rež. Max Neufeld (1938)
Ettore Fieramosca, rež. Alessandro Blasetti (1938)
Il fornaretto di Venezia, rež. Duilio Coletti (1939)
La vedova, rež. Goffredo Alessandrini (1939)
Uragano ai tropici, rež. Gino Talamo (1939)
Trappola d'amore, rež. Raffaello Matarazzo (1939)
Frenesia, rež. Mario Bonnard (1939)
Un'avventura di Salvator Rosa, rež. Alessandro Blasetti (1939)
Oltre l'amore, rež. Carmine Gallone (1940)
Fanfulla da Lodi, rež. Carlo Duse e Giulio Antamoro (1940)
Boccaccio, rež. Marcello Albani (1940)
Una lampada alla finestra, rež. Gino Talamo (1940)
Antonio Meucci, rež. Enrico Guazzoni (1940)
Leggenda azzurra , rež. Giuseppe Guarino (1940)
Abbandono, rež. Mario Mattoli (1940)
Capitan Fracassa, rež. Duilio Coletti (1940)
La zia smemorata, rež. Ladislao Vajda (1940)
L'amante segreta, rež. Carmine Gallone (1941)
La corona di ferro, rež. Alessandro Blasetti (1941)
La cena delle beffe, rež. Alessandro Blasetti (1941)
Idillio a Budapest, rež. Gabriele Varriale, Giorgio Ansoldi (1941)
Il re d'Inghilterra non paga, rež. Giovacchino Forzano (1941)
Giuliano de' Medici, rež. Ladislao Vajda (1941)
La maschera di Cesare Borgia, rež. Duilio Coletti (1941)
Primo amore, rež. Carmine Gallone (1941)
Beatrice Cenci, rež. Guido Brignone (1941)
Il vetturale del San Gottardo, rež. Ivo Illuminati (1941)
Don Buonaparte, rež. Flavio Calzavara (1941)
La sonnambula, rež. Piero Ballerini (1942)
La bella addormentata, rež. Luigi Chiarini (1942)
Fedora, rež. Camillo Mastrocinque (1942)
Sancta Maria, rež. Edgard Neville (1942)
Piazza San Sepolcro, rež. Giovacchino Forzano (1942)
Orizzonte di sangue, rež. Gennaro Righelli (1942)
La due orfanelle, rež. Carmine Gallone (1942)
Luisa Sanfelice, rež. Leo Menardi (1942)
Gli ultimi filibustieri, rež. Marco Elter (1942)
I cavalieri del deserto, rež. Gino Talamo i Osvaldo Valenti (1942)
Harlem, rež. Carmine Gallone (1943)
Enrico IV, rež. Giorgio Pastina (1943)
L'invasore, rež. Nino Giannini (1943)
La valle del diavolo, rež. Mario Mattoli (1943)
La locandiera, rež. Luigi Chiarini (1944)
Fatto di cronaca, rež. Piero Ballerini (1944)