Zasada Potta
Zasada Potta – algorytm postępowania medycznego (zarówno pomocy przedlekarskiej, jak i lekarskiej), dotyczący zasad unieruchamiania kończyn w przypadku podejrzenia lub złamania, skręcenia i zwichnięcia.
- W przypadku złamania kości długiej należy zastosować unieruchomienie (na przykład opatrunek gipsowy) obejmujące złamaną kość oraz dwa sąsiadujące stawy (np. w przypadku złamania kości łokciowej, unieruchomienie musi obejmować kość łokciową, staw nadgarstkowy oraz staw łokciowy).
- W przypadku złamania w obrębie stawu unieruchomienie musi obejmować staw oraz wszystkie kości które go tworzą (czyli w przypadku złamania w obrębie stawu łokciowego, należy unieruchomić staw łokciowy, kości przedramienia «kość łokciową i kość promieniową» oraz kość ramienną[1] ).
Postępowanie zgodnie z zasadami Potta ma na celu:
- zmniejszenie bólu;
- zmniejszenie obrzęku;
- minimalizację ryzyka potencjalnego uszkodzenie pęczka naczyniowo-nerwowego;
- zmniejszenie ryzyka przebicia skóry przez odłamy kostne i spowodowania powikłań pod postacią złamania otwartego.
Zasady dotyczące zaopatrywania złamań zostały po raz pierwszy podane przez angielskiego ortopedę Percivala Potta, który w 1765 opublikował je w Fractures and Dislocations[2]. Zasada Potta nie dotyczy kości udowej, ze względu na przebieg tętnicy udowej. W przypadku złamania kości udowej należy unieruchomić całą kończynę.
Przypisy
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.