Wilhelm Skibiński
Wilhelm Skibiński, 2009 r. | |||
Data i miejsce urodzenia | 21 lipca 1933 r. | ||
---|---|---|---|
Odznaczenia | |||
| |||
|
Wilhelm Skibiński (ur. 21 lipca 1933 na Bukowinie we wsi Stanowce Dolne, w rejonie storożyńskim, w obwodzie czerniowieckim, w Rumunii) – repatriant, Bukowińczyk, polski nauczyciel, działacz społeczny, Honorowy Obywatel Zielonej Góry[1], zasłużony Zielonogórzanin oraz Lubuszanin, krzewiciel kultury kresowej, wieloletni prezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Bukowińska”, współtwórca Domu Bukowińskiego[2] w Muzeum Etnograficznym w Zielonej Górze[3].
Życiorys
Syn Jana (zm. 1945) i Karoliny z domu Horbulewicz. Po zakończeniu II wojny światowej, w sierpniu 1945 r., w ramach repatriacji wraz z matką i siostrą przyjechał do Polski na Ziemie Zachodnie, gdzie osiedlił się w miejscowości Zawada, w której w 1947 r. ukończył szóstą klasę szkoły podstawowej. Dalsze nauczanie kontynuował m.in. w Zielonej Górze, gdzie ukończył VII klasę w Szkole nr 3 w 1948 r., a następnie z tzw. małą maturą ukończył Gimnazjum Przemysłowe w Zielonej Górze, do którego uczęszczał w latach 1949–1952. W latach 1952–1955 pracował jako nauczyciel w Szkole Zawodowej w Zielonej Górze. W 1956 r. w systemie zaocznym ukończył Technikum Mechaniczne, a następnie w 1959 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach, uprawniające do nauczania przedmiotów zawodowych w szkolnictwie zawodowym. 5 lat później, w 1964 r., ukończył w Zielonej Górze 3-letnie Studium Nauczycielskie, by w 1975 r. z powodzeniem ukończyć Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Zielonej Górze na wydziale Matematyczno-Przyrodniczym na kierunku technika, uzyskując tytuł magistra. Mimo dalszego kształcenia W. Skibiński pracował jako wizytator Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego w Zielonej Górze (lata 1955–1957) oraz jako wizytator Kuratorium Okręgu Szkolnego (lata 1957–1967). W 1959 r. na stałe osiadł w Zielonej Górze i w tym samym roku poślubił Zenobię Sztanderę, z małżeństwa którego urodziła się trójka dzieci: Marek w 1960 r., Andrzej w 1962 r. oraz Alina w 1967 r. W 1968 r. został Dyrektorem Przedsiębiorstwa „Cezas”, a po okresie transformacji ustrojowej, już jako prezes, piastował to stanowisko do 1999 r. W latach 1980–1982 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze na Wydziale Matematyki, Fizyki i Techniki Wilhelm Skibiński – jako starszy wykładowca – przekazywał młodszym pokoleniom zdobytą przez lata wiedzę oraz doświadczenie. W ciągu całego okresu pracy nauczał również zawodu w Zespole Szkół Elektrycznych, Samochodowych i Budowlanych w Zielonej Górze.
Działalność społeczna
W latach 1954–1959 był przewodniczącym Miejskiego Koła Związku Młodzieży Polskiej w Zielonej Górze, a od roku 1965 skupił się na działalności społecznej w ramach zielonogórskiego Kuratorium Oświaty, gdzie w latach 1965–1975 był przedstawicielem tejże instytucji w komisjach egzaminacyjnych w Izbie Rzemieślniczej w Zielonej Górze. Następnie w latach 1975–1980 był Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej Kuratorium Okręgu Szkolnego Zielona Góra dla wykwalifikowanych robotników i mistrzów. Przez cały ten okres, tj. w latach 1960–1970, pełnił również funkcję przedstawiciela z ramienia Kuratorium w Zarządzie Wojewódzkim Polskiego Czerwonego Krzyża w okręgu zielonogórskim. Poświęcał się również hobby sportowemu, w związku z czym współtworzył, powstały w 1951 roku z inicjatywy Jana Bajączaka, Ludowy Zespół Sportowy Zawada, gdzie pełnił funkcję jej trenera[4].
W latach 1970–1980 był wicedyrektorem Uniwersytetu Robotniczego w Zielonej Górze.
W. Skibiński czas poświęcał również sprawom swojego środowiska, czyli nauczycielom z którymi działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego jako członek Zarządu Okręgu i Oddziału Związku w Zielonej Górze. W okresie poprzedzającym kierowanie „Cezasem” był też prezesem ogniska ZNP przy tym przedsiębiorstwie, a następnie został wiceprezesem Zrzeszenia Fabryk Pomocy Naukowych Cezas z siedzibą w Warszawie. W. Skibiński był również ławnikiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, którym został w 1986 i pozostał aż do 1993 roku. Przez lata dziewięćdziesiąte, a także na początku XXI wieku był kolejno wiceprezesem oraz prezesem Zarządu Ogrodów Działkowych „Na polanie” w Zielonej Górze. Wielokrotnie uczestniczył w obchodach Dnia Pionierów Zielonej Góry[5].
Był jednym z inicjatorów odsłonięcia tablicy pamięci Edwarda Kuli, współorganizowane wespół z zielonogórskim Klubem Radnych Prawa i Sprawiedliwości i Katolickiego Stowarzyszenia "Civitas Christiana" w ramach odchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych[6]. Za całokształt działalności społecznej podczas uroczystej sesji Rady Miasta Zielona Góra we wrześniu 2018 r. nadany został mu tytułu Honorowego Obywatela Miasta Zielonej Góry[7].
Stowarzyszenie „Wspólnota Bukowińska”
Największą uwagę i czas poświęcał i poświęca nadal Bukowinie i Bukowińczykom, czyli krainie swojego dzieciństwa oraz pochodzenia. Wśród największych osiągnięć należy podkreślić wkład w wybudowanie „Domu Bukowińskiego”[8], nazywanego dziś wespół z innymi obiektami „Zagrodą Bukowińską” w Muzeum Etnograficznym w Zielonej Górze z siedzibą w Ochli. W 1997 roku został wiceprezesem Fundacji Bukowińskiej, a już w 2000 r. stanął na czele Ogólnopolskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Bukowińska”, jako jej wieloletni prezes. Jako krzewiciel kultury kresowej współorganizował w ramach stowarzyszenia wiele imprez kulturalnych, spotkań z zespołami bukowińskimi, czy kolonie w Polsce dla młodzieży z Ukrainy, Białorusi, Mołdawii i Rumunii[9]. Organizował również zbiórki książek dla mniejszości polskiej dalej zamieszkującej tereny Bukowiny i okolic, a na organizowanych z nim spotkaniach ukazywał zawiłą i trudną historię Bukowiny[10] oraz Polaków tam żyjących. Wspierał inne, liczne organizacje kontynuujące tradycję przodków pochodzących z Kresów[11]. Brał udział w debatach i dyskusjach dotyczących Polaków na Ziemiach Zachodnich, obecnej sytuacji rodaków na terenach Ukrainy i Rumunii, ich losów, tożsamości narodowej[12] oraz obecnej kulturze kresowej[13] na Ziemiach Zachodnich[14]. W swojej działalności zwracał uwagę na kontynuowanie obyczajów kresowych, historycznej tożsamości i polskości Bukowińczyków, dlatego też współorganizował z Janem Tarnowskim koncerty kultury kresowej[15]. Był autorem wielu artykułów w Biuletynach Stowarzyszeń związanych z tematyką kresową, w których przedstawiał losy Bukowińczyków w zmieniającym się względem nich otoczeniu, jakimi były częste zmiany granic i przynależność do państw, zarówno przed, w trakcie, jak i po II WŚ.
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Brązowy Krzyż Zasługi
- Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Złota Odznaka PCK
- Złota Odznaka ZNP
- Medal za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego i Miasta Zielona Góra
- Medal za zasługi w rozwoju województwa gorzowskiego
- Odznaka Honorowa „Za zasługi dla województwa Lubuskiego”[16]
- Odznaka „Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra"[17]
Publikacje
- Losy Polaków z Bukowiny (1998)[18]
- Rocznik Lubuski, TOM XXX, Edukacja w społeczeństwie wielokulturowym cz. I, W. Skibiński, A. Skibiński: Reemigranci polscy z pogranicza Ukrainy i Rumunii po 1945 roku na Ziemi Lubuskiej (2004)[19].
- Dzieje Zawady (2006)[20].
- Dzieje Krępy (2009)[21].
- Społeczność polska w historii Czerniowiec[22].
- Z nad Prutu Czeremoszu na Ziemię Lubuską – wspomnienia o Bukowinie (2014).
Przypisy
- ↑ Zielonogórska sesja rady miasta pełna wzruszeń, czyli nagrody dla niezwykłych mieszkańców przyznane! [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2018-09-19] (pol.).
- ↑ http://www.muzeumochla.pl/Media/Flash-artykuly/Zagroda-Bukowinska
- ↑ Wspólnota Bukowińska otworzyła w Ochli dom wspomnień [online], gazeta.pl [dostęp 2024-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-28] .
- ↑ Historia Klubu - LKS Ikar Zawada [online], ikarzawada.futbolowo.pl [dostęp 2020-07-09] .
- ↑ Polskie Radio Zachód | Informacje lubuskie [online], www.zachod.pl [dostęp 2020-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2014-07-15] (pol.).
- ↑ Już nie będzie zapomniany [online], gosc.pl [dostęp 2018-09-19] (pol.).
- ↑ Wilhelm Skibiński Honorowym Obywatelem [online], Radio Zielona Góra [dostęp 2018-09-19] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-17] (pol.).
- ↑ Mamy chatę wspomnień [online], www.archiwum.wyborcza.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ Zielona Góra – Internetowy Serwis Miejski – Młodzież z Białorusi i Ukrainy [online], zielona-gora.pl [dostęp 2020-07-09] .
- ↑ Bukowina: przedstawiamy kresy Kresów | Głos Pomorza [online], www.gp24.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ Lubuszanie uczą się miłości do Kresów [online], kuriergalicyjski.com [dostęp 2020-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-03] (pol.).
- ↑ Gosciniec - nr 3, specjalny 2001 [online], gosciniec.pttk.pl [dostęp 2020-07-09] .
- ↑ Wasze Kresy: W naszym domu, na Bukowinie | Gazeta Lubuska [online], www.gazetalubuska.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ O współczesnej kulturze ludowej na Ziemiach Zachodnich - PPR [online], www.ppr.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ Archiwum bloga » KRESOWY ŚPIEW I POTRAWY, Lubuska Izba Rolnicza, 21 października 2013 [dostęp 2022-01-01] [zarchiwizowane 2015-04-02] .
- ↑ Akty prawne - UCHWAŁA NR XXI/279/16 SEJMIKU WOJEWÓDZTWA LUBUSKIEGO z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie nadania Wilhelmowi Janowi Skibińskiemu „Odznaki Honorowej za Zasługi dla Województwa Lubuskiego” [pdf], BIP Urzędu Marszałkowskiego Województwa Lubuskiego, 20 czerwca 2016 [dostęp 2022-01-01] .
- ↑ Zielona Góra: Wszyscy byli za przyznaniem tytułu honorowego obywatela miasta Wilhelmowi Skibińskiemu [online], gazetalubuska.pl [dostęp 2018-09-19] (pol.).
- ↑ Opac WWW - Prace administracyjne [online], opac.wimbp.zgora.pl [dostęp 2018-03-27] .
- ↑ http://www.ltn.uz.zgora.pl/PDF/rocz04/18.pdf
- ↑ Opac WWW - Prace administracyjne [online], opac.wimbp.zgora.pl [dostęp 2018-03-27] .
- ↑ Dzieje Krępy – Wilhelm Skibiński [online], Google Books [dostęp 2017-11-20] .
- ↑ Administrator, Społeczność polska w historii Czerniowiec (ku 600-leciu pierwszej pisemnej wzmianki o Czerniowcach – 2008 r.) [online], bukpolonia.cv.ua [dostęp 2017-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-19] (ukr.).