Thomas Herbert (hrabia)

Thomas Herbert

Thomas Herbert (portret autorstwa Johna Greenhilla)
Data urodzenia	1656
Data śmierci	22 stycznia 1733
Pierwszy lord Admiralicji
Okres	od 1690 do 1692
Poprzednik	Lord Torrington
Następca	Lord Cornwallis of Eye
Lord tajnej pieczęci
Okres	od 1692 do 1699
Poprzednik	Lord Halifax
Następca	Lord Lonsdale
Lord przewodniczący Rady
Okres	od 1699 do 1702
Poprzednik	Książę Leeds
Następca	Książę Somersetu
Okres	od 1702 do 1708
Poprzednik	Książę Somersetu
Następca	Lord Somers
Lord namiestnik Irlandii
Okres	od 1707 do 1708
Poprzednik	Książę Ormonde
Następca	Lord Wharton
Lord wielki admirał
Okres	od 1708 do 1709
Poprzednik	Królowa Anna
Następca	Hrabia Orford
Multimedia w Wikimedia Commons

Thomas Herbert (ur. 1656, zm. 22 stycznia 1733) – angielski i brytyjski arystokrata, polityk i mecenas sztuki, 8. hrabia Pembroke. Przewodniczący Royal Society (1689–1690), pierwszy lord Admiralicji (1690–1692), lord tajnej pieczęci (1692–1697), lord przewodniczący Rady (1699–1708), lord namiestnik Irlandii (1707–1708), lord wielki admirał (1708–1709).

Życiorys

Urodził się w 1656^[1] jako syn Philipa Herberta, 5. hrabiego Pembroke^[2].

Był torysem^[1]. W latach 1679–1685 był deputowanym do angielskiej Izby Gmin z okręgu wyborczego Wilton^[3]. W 1683 odziedziczył tytuł hrabiego Pembroke, został też mianowany lordem-porucznikiem Wiltshire, jednak wkrótce popadł w niełaskę nowego króla Jakuba II i w 1687 został odwołany ze stanowiska^[1].

Poparł pretensje Wilhelma Orańskiego do angielskiej korony, a po objęciu przez stadhoudera Niderlandów tronu angielskiego sięgnął po najwyższe stanowiska polityczne^[1]. W latach 1689–1690 był przewodniczącym Royal Society^[2]. W latach 1690–1692 był pierwszym lordem Admiralicji, następnie od 1692 do 1699 piastował stanowiska lorda tajnej pieczęci w ministerium Carmarthena oraz w pierwszej juncie wigów^[1]. W 1697 podpisał w imieniu Anglii traktat w Rijswijk kończący wojnę Francji z Ligą Augsburską^[2].

Następnie w latach 1699–1708 był lordem przewodniczącym Rady, najpierw na czele własnego ministerium, a potem w ministerium koalicyjnym. Był odpowiedzialny za wynegocjowanie unii ze Szkocją, która w 1707 doprowadziła do powstania Królestwa Wielkiej Brytanii. W latach 1707–1708 był lordem namiestnikiem Irlandii, a w latach 1708–1709 lordem wielkim admirałem^[1].

Był gorącym zwolennikiem tzw. sukcesji hanowerskiej, czyli objęcia tronu brytyjskiego po śmierci Anny Stuart przez Zofię Dorotę lub jej spadkobierców^[1]. Siedmiokrotnie pełnił funkcję lorda sprawiedliwości^[2].

Podczas pięciu ceremonii koronacyjnych władców Anglii i Wielkiej Brytanii sprawował opiekę nad mieczem koronacyjnym. Był mecenasem sztuki. John Locke dedykował mu swój esej An Essay Concerning Human Understanding (Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego, 1690) zaś George Berkeley Treatise concerning the Principles of Human Knowledge (Traktat o zasadach ludzkiego poznania, 1710)^[1].

Zmarł 22 stycznia 1733^[3].

Życie prywatne

Jego najstarszym synem i dziedzicem był Henry Herbert, 9. hrabia Pembroke, który zasłynął jako „hrabia-architekt” i przyczynił się do zbudowania Westminster Bridge^[2].

Przypisy