Teofil Burakowski
szeregowiec | |
Data i miejsce urodzenia | 19 grudnia 1891 |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1934 |
Siły zbrojne | c. i k. Armia |
Jednostki | |
Stanowiska | komendant PKU |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Teofil Stefan Burakowski[a] (ur. 19 grudnia 1891 w Przemyślu, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, zdegradowany w 1935 za przywłaszczenia na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Powiat[2].
Życiorys
Urodził się 19 grudnia 1891 w Przemyślu, w rodzinie Michała[3].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 20[4][5][6]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915 w korpusie oficerów piechoty[7]. Później został przemianowany na oficera zawodowego i awansowany na stopień nadporucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1916 w korpusie oficerów piechoty[8][9].
19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[10]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 34 Pułku Piechoty[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 399. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu w 10 Pułku Piechoty w Łowiczu[13]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 10 pp[14]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 115. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Nadal służył w 10 pp[16]. W maju 1925 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto II na stanowisko I referenta[17], a w następnym miesiącu na takie samo stanowisko do PKU Warszawa Miasto I[18]. W lutym 1926, w związku z wprowadzeniem nowej organizacji pokojowej służby poborowej, został zatwierdzony w PKU Warszawa Miasto I na stanowisku kierownika I referatu administracji rezerw[19]. W lutym 1927 został przydzielony do PKU Bydgoszcz Powiat na stanowisko komendanta[20]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony z 10 pp do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku komendanta PKU Bydgoszcz Powiat[21]. W marcu 1928 został przeniesiony do PKU Pińsk na stanowisko kierownika I referatu[22][23]. W marcu 1929 został przeniesiony do PKU Lublin Powiat na stanowisko p.o. komendanta[24]. W marcu 1932 został zatwierdzony na stanowisku komendanta[25][26]. W marcu 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[27], a z dniem 30 czerwca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[28].
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[29][30]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[6]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[6]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy[6]
- Krzyż Wojskowy Karola[6]
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 25.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 801, tu podano, że urodził się 12 grudnia 1891, a przywłaszczeń dokonał na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-17]..
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 304.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 394.
- ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 509.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 214.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 110.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 152.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 786.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 118, 573, tu jako Teofil Szczepan Burakowski.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 44.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 545.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 152, 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 734.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 145, 351.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 29 kwietnia 1925, s. 230.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 10 czerwca 1925, s. 313.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 lutego 1927, s. 65.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928, s. 93.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 122, 175.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 226.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27, 517.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934, s. 133.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 280.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 202.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.