Tadeusz Kawalec
kapitan piechoty | |
Data urodzenia | 27 lipca 1895 |
---|---|
Data śmierci | ? |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 201 Ochotniczy Pułk Piechoty, |
Stanowiska | dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Późniejsza praca | urzędnik konsularny MSZ |
Odznaczenia | |
|
Tadeusz Roch Marian August Kawalec (ur. 27 lipca 1895, zm. ?) – polski harcerz, kapitan piechoty Wojska Polskiego II RP. W 1967 mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie majorem piechoty Polskich Sił Zbrojnych, dyplomata.
Życiorys
Urodził się 27 lipca 1895[1]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 wspólnie z bratem Romualdem był organizatorem Wileńskiego Harcerskiego Batalionu Ochotniczego[1]. W stopniu porucznika był dowódcą kompanii harcerskiej WHBO, kompanii marszowej o charakterze szturmowym (pod koniec sierpnia 1920), działających w strukturze 201 Ochotniczego pułku piechoty w szeregach Armii Ochotniczej[2][3][1]. Został zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], a następnie awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[5][6][7]. W 1923, 1924 był oficerem 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej[8][9]. W grudniu 1923 roku przydzielony został do PKU Bielsk Podlaski stanowisko oficera instrukcyjnego[10][11][12]. W lutym 1925 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko referenta[13]. W drugiej połowie lat 20. był oficerem 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie[14]. Był jednym z pierwszych inicjatorów sportu na Wileńszczyźnie, a na początku 1927 został mianowany oficerem wychowania fizycznego na miasto Wilno[15]. W tym samym czasie został kapitanem związkowym Związku Piłki Nożnej w Wilnie[16]. W 1932 był oficerem 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie[17]. W czerwcu 1933 roku został przeniesiony do Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie[18]. Z dniem 31 marca 1935 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[19].
1 kwietnia 1935 roku został zatrudniony w Departamencie Konsularnym Ministerstwa Spraw Zagranicznych, w charakterze prowizorycznego radcy w VI grupie uposażenia. Od 1 czerwca 1935 roku do 30 września 1936 roku przebywał na bezpłatnym urlopie. W międzyczasie (1 stycznia 1936 roku) został mianowany radcą, a 1 października 1936 roku wyznaczony na stanowisko zastępcy naczelnika Wydziału Polaków Zagranicą[20]. W obliczu zagrożenia wybuchem konfliktu zbrojnego w połowie 1939 został przydzielony do składu ośrodka sieci dywersji pozafrontowej, tzw. „Komitetu Siedmiu” („K.7”, zob. Komitet Siedmiu)[1].
Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 przekroczył granicę, po czym w Rumunii był kierownikiem koła w obozie internowania w Turnu Severin[1]. W grudniu 1942 został urzędnikiem polskiego konsulatu w Kapsztadzie w Południowej Afryce[1][21][22]. Działał w Domu Polskich Dzieci w Oudtshoorn, ewakuowanych w czasie działań wojennych z Bałkanów i ZSRR[23]. W 1975 przekazał archiwa konsulatów z Kapsztadu i Pretorii oraz ww. Domu Polskich Dzieci na rzecz Hoover Institution[24]. Po wojnie pozostał na emigracji w Południowej Afryce[1]. W 1967 został mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie na stopień majora w korpusie oficerów piechoty[25]. Na własną prośbę, uzasadnioną zaawansowanym wiekiem i stanem zdrowia, z dniem 24 maja 1982 został zwolniony ze stanowiska delegata rządu RP na uchodźstwie na terenie Południowej Afryki i Zimbabwe[26][1]. Podczas sprawowania tego stanowiska wydawał pismo „Ku Wolnej Polsce” o charakterze niepodległościowym, wydawane od początku 1970[27].
Publikacje
- Historia IV-ej Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego w zarysie (1921, ponowne wydanie w 2017)[28]
- Z bojów Harcerskiego Baonu Wilna i kresów wschodnich (1921, ponowne wydanie w 2017)[29][30]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (30 czerwca 1977)[31]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1968)[32]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[33][34]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[35][33]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaka ZHP „Wdzięczności” (1938)[1]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)[33]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Tadeusz Kawalec. impulsoficyna.com.pl. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Tomasz Katafiasz. Formacje wojskowe o rodowodzie harcerskim w wojnie 1920 r.. „Słupskie Studia Historyczne”. 6, s. 60–62, 1998.
- ↑ Adam Cyra: Ochotnik do Auschwitz. Witold Pilecki (1901–1948). nasz-czas.lt. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 423.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 203.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 49.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 208.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 12 grudnia 1923 roku, s. 712.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 84 z 26 sierpnia 1924 roku, s. 476, ogłoszono odkomenderowanie do Komendy Obozu Warownego Wilnego z dniem 1 września 1924 roku na okres trzech miesięcy.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 667, anulowano odkomenderowanie do Komendy Obozu Warownego Wilnego.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 13 lutego 1925 roku, s. 72.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 21.
- ↑ Wychowanie fizyczne i sporty. Oficer Wychowania Fizycznego na m. Wilno. „Światfilm”, s. 4, nr 2 z 13 lutego 1927.
- ↑ Wychowanie fizyczne i sporty. Z ruchu organizacyjnego. „Światfilm”, s. 4, nr 2 z 13 lutego 1927.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 603.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 53.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej 1938 ↓, s. 33, 190, 244.
- ↑ Arkadiusz Żukowski. Początki tworzenia polskich urzędów konsularnych w Unii Południowej Afryki. „Forum Politologiczne”. 3, s. 115, 2006.
- ↑ Register of the Poland. Konsulat (Cape Town) Miscellaneous Records, 1939–1948. cdn.calisphere.org. s. 1. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Robert Weiss, Palo Alto: Polish Children’s Home, Oudtshoorn, South Africa 1942–47. feefhs.org. [dostęp 2017-06-18]. (ang.).
- ↑ Register of the Poland. Konsulat (Cape Town) Miscellaneous Records, 1939–1948. oac.cdlib.org. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 3, nr 4 z 30 czerwca 1969.
- ↑ Zwolnienie delegata Rządu R. P.. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 11, nr 2 z 29 grudnia 1982.
- ↑ Arkadiusz Żukowski. Czasopiśmiennictwo polskie w Afryce Południowej (od czasów II wojny światowej do końca lat 80.). „Kwartalnik Historii Prasy Polskiej”. 32/4, s. 97, 1993.
- ↑ Historia IV-ej Dywizji Strzelców. impulsoficyna.com.pl. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Z bojów Harcerskiego Baonu Wilna i kresów wschodnich. impulsoficyna.com.pl. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Dariusz Nowiński: Z bojów Harcerskiego Baonu Wilna i kresów wschodnich. jpilsudski.org. [dostęp 2017-06-18].
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, nr 4 z 31 grudnia 1977.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu „Odrodzenia Polski”. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, nr 3 z 24 kwietnia 1969. „za zasługi położone w ofiarnej pracy społecznej i niepodległościowej w organizacjach polskich w Południowej Afryce”.
- ↑ a b c Rocznik Służby Zagranicznej 1938 ↓, s. 190.
- ↑ Jednokrotne odznaczenie Krzyżem Walecznych wskazały Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1932, natomiast czterokrotnie odznaczenie Krzyżem Walecznych podał Rocznik Oficerski 1928.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu roswoju sportu i wychowania fizycznego w wojsku”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1938.