Szczęki (anatomia)
Ten artykuł dotyczy pojęcia z anatomii. Zobacz też: inne znaczenia tego terminu. |
Szczęki – terminem tym określa się wszelkie mocne, zaciskające się narządy w obrębie otworu gębowego, przed nim, albo otaczające go, przystosowane do chwytania i rozdrabniania pokarmu.
Szczęki bezkręgowców mają bardzo różną budowę i nie wykazują homologii. W aparacie gębowym owadów para szczęk z głaszczkami wchodzi w skład odnóży głowowych przystosowanych do pobierania pokarmu wraz z wargą górną, parą żuwaczek oraz wargą dolną z głaszczkami.
U kręgowców szczęki to kości lub elementy chrzęstne stanowiące podstawowy składnik trzewioczaszki, które powstały na podłożu łuku żuchwowego obudowując jamę ustną, siedlisko zębów. U ssaków szczęki są złożone z parzystej kości szczękowej, międzyszczękowej oraz żuchwy.
U człowieka kość szczękowa nie łączy się z żuchwą, gdyż ta ostatnia łączy się za pomocą stawu skroniowo-żuchwowego z kością skroniową[1].
Przypisy
- ↑ Witold Sylwanowicz (red.), Adam Krechowiecki, Wiesław Łasiński, Olgierd Narkiewicz: Anatomia człowieka: podręcznik dla studentów medycyny. Wyd. 2. Warszawa: PZWL, 1974, s. 129.
Bibliografia
- Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1987
- GND: 4030457-7
- NDL: 00560067
- NKC: ph567293
- Britannica: science/jaw
- SNL: kjever