Sobór św. Mikołaja w Sremskich Karlovcach
СК 1053 z dnia 22 grudnia 1993 | |||||||||||||||||||
sobór katedralny | |||||||||||||||||||
Widok ogólny | |||||||||||||||||||
Państwo | Serbia | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | Sremski Karlovci | ||||||||||||||||||
Wyznanie | prawosławne | ||||||||||||||||||
Kościół | |||||||||||||||||||
Eparchia | sremska | ||||||||||||||||||
Wezwanie | św. Mikołaja | ||||||||||||||||||
Wspomnienie liturgiczne | 6/19 grudnia | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Serbii | |||||||||||||||||||
45°12′10,3″N 19°56′03,5″E/45,202861 19,934306 | |||||||||||||||||||
|
Sobór św. Mikołaja – prawosławny sobór w Sremskich Karlovcach, w latach 1762–1920 katedra metropolii karłowickiej, autokefalicznej Cerkwi obejmującej etnicznie serbskie struktury prawosławne w Austrii, a następnie Austro-Węgrzech.
Historia
Budowę soboru rozpoczął w 1758 metropolita karłowicki Paweł, postanawiając wznieść go na miejscu starszej serbskiej cerkwi. Plany budowli opracowano w Wiedniu, zaś budową kierowali Kosta Cincarin i niemiecki budowniczy Johannes. Cerkiew została ukończona w ciągu czterech lat. W 1799 była gruntownie remontowana po pożarze, natomiast w 1909 wprowadzono zmiany w wyglądzie fasad na podstawie rysunków Vladimira Nikolicia. Zmieniło to czysto barokowy styl z pierwszego okresu istnienia cerkwi na eklektyczny, z elementami neoklasycyzmu[1].
Ikony do ikonostasu w świątyni wykonali po 1760 Jakov Orfelin i Teodor Kračun. Pierwszy z nich napisał ikony na wrotach carskich i diakońskich oraz ikony świąteczne, drugi – pozostałe wizerunki. Ikonostas uważa się za szczytowe osiągnięcie sztuki barokowej Serbów wojwodińskich[1].
Szczególnym kultem w cerkwi otaczana jest Bezdińska Ikona Matki Bożej oraz cząstka relikwii św. Arseniusza Sremskiego[2].
Architektura
Sobór św. Mikołaja reprezentuje styl barokowy z elementami neoklasycystycznymi. Jest budowlą jednonawową, z dwuwieżową fasadą zachodnią (obie wieże pełnią funkcje dzwonnic) i zamkniętym półokrągłą absydą pomieszczeniem ołtarzowym od wschodu[1].