Roztocze Środkowe
Wzgórza w okolicach Jacni | |
Megaregion | |
---|---|
Prowincja | |
Podprowincja | |
Makroregion | Roztocze |
Mezoregion | Roztocze Środkowe |
Zajmowane jednostki administracyjne | Polska: |
Roztocze Środkowe (343.22) (Roztocze Tomaszowskie) – mezoregion fizycznogeograficzny w południowo-wschodniej Polsce, jeden z trzech mezoregionów Roztocza. Roztocze Środkowe graniczy od zachodu z Roztoczem Zachodnim, od północy z Padołem Zamojskim, od wschodu z Grzędą Sokalską i Równiną Bełską, a od południa z Roztoczem Wschodnim i Równiną Biłgorajską[1].
Region jest wyżyną zbudowaną z piaskowców mioceńskich i wapieni litotamniowych, zwykle bez pokrywy lessowej. Osiąga wysokość do 385 m n.p.m. (Wapielnia)[2]. Roztocze Środkowe przecinają podłużne doliny górnych odcinków Wieprza, Sołokiji i Tanwi (z wodospadami). Jest to region silnie zalesiony. Na jego obszarze znajduje się Roztoczański Park Narodowy, Krasnobrodzki Park Krajobrazowy oraz pomnik przyrody nieożywionej, tzw. Płaczący Kamień – ostaniec o obwodzie kilkunastu metrów. Roztocze Środkowe jest regionem o wysokiej atrakcyjności turystycznej[1].
Region leży głównie w granicach woj. lubelskiego, obejmując tylko północno-wschodni fragment woj. podkarpackiego w okolicach Narola. Rozpościera się na terenie czterech powiatów: zamojskiego, biłgorajskiego, tomaszowskiego i lubaczowskiego. Roztocze Środkowe ciągnie się od Szczebrzeszyna do poprzecznego obniżenia między Narolem a Lubyczą Królewską[3].
W obrębie regionu leży 6 miast: Tomaszów Lubelski, Szczebrzeszyn, Zwierzyniec, Krasnobród, Józefów i Narol, ponadto miejscowości Bełżec, Lubycza Królewska, Susiec, Guciów, Tarnawatka, Krynice, Adamów i Podlesina[2].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Topólcza, Roztocze i okolice
- p
- d
- e
Roztocze Zachodnie | |
---|---|
Roztocze Środkowe |
|
Roztocze Wschodnie |