Rejon ust-tarcki
Rejon | |||||
| |||||
Państwo | Rosja | ||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Siedziba | |||||
Powierzchnia | 4061 km² | ||||
Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość | 3,24 os./km² | ||||
Numer kierunkowy | +7 38372 | ||||
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego | |||||
Położenie na mapie Rosji | |||||
55°34′00,1200″N 75°42′00,0000″E/55,566700 75,700000 | |||||
| |||||
Strona internetowa |
Rejon ust-tarcki (ros Усть-Таркский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
Historia
Rosyjska obecność na ziemiach tworzących obecnie rejon ust-tarcki zaczyna się w XVIII wieku[2]. Impuls do rozwoju dało wytyczenie przez ten obszar jednego z syberyjskich traktów handlowych[2]. W XIX wieku następuje napływ osadników, a miejscowa ludność trudni się głównie rolnictwem, hodowlą i handlem[3]. W czasach Imperium Rosyjskiego administracyjnie ziemie te podlegały władzom w Omsku[2]. W burzliwym okresie rewolucji i rosyjskiej wojny domowej ziemie te najpierw podlegały rządowi na którego czele stał admirał Aleksandr Kołczak, a następnie zostały zajęte przez bolszewików. W wyniku kolejnych reform administracyjnych znalazły się m.in. w rejonie tatarskim[2]. Rejon ust-tarcki decyzją władz sowieckich został powołany do życia w styczniu 1936 roku[4]. Składał się on z 17 osiedli typu wiejskiego (sielsowietów)[4]. W okresie forsownej stalinowskiej polityki kolektywizacji rolnictwa kołchozom i sowchozom nadawano nazwy związane z komunistyczną ideologią, m.in. "1 Maja", "Ilicz" (na cześć Włodzimierza Lenina), "Czerwony Komsomolec", a także nazwy na cześć Włodzimierza Lenina, Józefa Stalina, Karola Marksa i Klimenta Woroszyłowa[4]. Od 1937 roku rejon ust-tarcki leży w obrębie obwodu nowosybirskiego[2]. W początkach władzy sowieckiej, także na terenie rejonu ust-tarckiego trwała walka z religią[5]. Z cerkwi usuwano m.in. dzwony, jako zdaniem władz "bezużyteczne", a także konfiskowano przedmioty liturgiczne, a także zamykano miejsca kultu i przekształcano je w inne obiekty użyteczności publicznej, np. domy kultury[5]. Na terenie rejonu mieszkała także grupa wiernych luterańskich, którzy byli czujnie obserwowani przez władzę[5]. W 1959 roku przeprowadzono kolejną reformę administracyjną, która zmniejszyła do 9 liczbę sielsowietów[3]. 1 lutego 1963 roku rejon został zlikwidowany, a jego ziemie wcielone w skład rejonu tatarskiego. Na administracyjną mapę obwodu nowosybirskiego powraca 11 stycznia 1965 roku[3]. Od 1978 roku liczba sielsowietów leżących na terenie rejonu ust-tarckiego wynosi 13[3]. Po rozpadzie Związku Radzieckiego i przemianach w Federacji Rosyjskiej zaczęło m.in. odradzać się życie religijne i rozpoczęto budowę nowych obiektów kultu[5].
Charakterystyka
Rejon ust-tarcki położony jest w zachodniej części obwodu nowosybirskiego, od zachodu graniczy on z obwodem omskim[6]. Jego odległość od obwodowej stolicy, Nowosybirska wynosi około 500 kilometrów[7]. Większość jego terenu zajmują stepy, a ludność miejscowa utrzymuje się głównie z rolnictwa[7]. W 2011 roku lokalne rolnictwo wytworzyło towarów o łącznej wartości 1,2 miliardów rubli[8]. W tym okresie łącznie wyprodukowano tu 47,1 tysięcy ton różnych zbóż, 23 131 ton mleka oraz 4803 tony mięsa[8]. W przemyśle rejonu ust-tarckiego dominuje głównie przetwórstwo produktów żywnościowych[9]. W 2010 roku w sektor budowlany zainwestowano w sumie 192,9 milionów rubli[10]. Rozwija się głównie budownictwo mieszkaniowe, ale także fundusze przeznaczane są na rozwój infrastruktury komunalnej, drogowej i na budynki użyteczności publicznej[10].
Mieszkańcy rejonu ust-tarckiego mają do dyspozycji publiczną komunikację autobusową, z której usług w 2010 roku skorzystało 110 tysięcy osób[11]. Łączna długość dróg na tych terenach wynosi 392,6 kilometrów, z czego drogi o utwardzonej nawierzchni to 214,2 kilometry[12]. Lasy zajmują około 12% powierzchni rejonu, 22% to mokradła i bagna, a 59% wykorzystywanych jest w celach rolniczych[12]. Na terenie rejonu działa 35 różnego typu szkół publicznych oraz 8 oddziałów przedszkolnych[12]. Funkcjonuje tu także rejonowy dom kultury, 13 wiejskich ośrodków kultury oraz 20 bibliotek[12]. Opiekę medyczną zapewnia szpital rejonowy, 2 mniejsze placówki szpitalne oraz 32 przychodnie ochrony zdrowia[12]. Według statystyk federalnych na terenie rejonu ust-tarckiego żyje 12 949 osób[1]. Jest to tym samym jeden z najsłabiej zaludnionych rejonów w obwodzie nowosybirskim[13]. W 1998 roku żyło tutaj 15 100 mieszkańców[6]. Lokalne statystyki z 2011 roku wskazują, że liczba ludności spadła do 12 813 dusz[13]. Średnia miesięczna płaca w 2010 roku wyniosła na tym obszarze kwotę 8800 rubli[13].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Gks.ru: Численность населения Российской Федерации по городам, поселкам городского типа и районам на 1 января 2010 года. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e Region.newsib.ru: Усть-Таркский район: История. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Ust-Tarka.ru: Деревня Усть-Тарка. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Ust-Tarka.ru: С чего берет начало история района.... [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Ust-Tarka.ru: О взаимоотношении органов власти и религии в районе. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Loi.sscc.ru: Убинский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Усть-Таркский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-22)]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Усть-Таркский район: Сельское хозяйство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Усть-Таркский район: Промышленность. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Усть-Таркский район: Строительство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Усть-Таркский район: Инфраструктура. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e Nso.ru: Усть-Таркский район. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Усть-Таркский район: Население и занятость. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- p
- d
- e
Stolica | |
---|---|
Miasta | |
Rejony |
|