Puccinia sessilis
Ecja i sporogonia na liściu | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | grzyby | ||
Typ | podstawczaki | ||
Klasa | rdze | ||
Rząd | rdzowce | ||
Rodzina | rdzowate | ||
Rodzaj | rdza | ||
Gatunek | Puccinia sessilis | ||
Nazwa systematyczna | |||
Puccinia sessilis J. Schröt. Abh. Schles. Ges. Vaterl. Kult., Abth. Naturw. Med. 48: 19 (1870) [1869] | |||
|
Puccinia sessilis J. Schröt. – gatunek grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Grzyb mikroskopijny pasożytujący na wielu gatunkach roślin[2]. Wywołuje na nich chorobę zwaną rdzą[3].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Puccinia, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował ją w 1869 r. Joseph Schröter w Nowym Jorku na liściu Iris versicolor[1].
Synonimy[4]:
- Aecidium allii Grev. 1824
- Aecidium ari Desm. 1823
- Aecidium ari Berk. 1836
- Aecidium convallariae Schumach. 1803
- Aecidium orchidearum Desm. 1823
- Dicaeoma phalaridis (Plowr.) Kuntze 1898
- Pleomeris sessilis Syd. 1921
- Puccinia allii-phalaridis Kleb. 1899
- Puccinia ari-phalaridis Kleb. 1899
- Puccinia digraphidis Soppitt 1890
- Puccinia festucina Syd. & P. Syd. 1912
- Puccinia linearis Roberge 1855
- Puccinia orchidearum-phalaridis Kleb. 1897
- Puccinia paradis Plowr. 1892
- Puccinia phalaridis Plowr. 1888
- Puccinia sessilis W.G. Schneid. 1871
- Puccinia winteriana Magnus 1894
- Trichobasis ari (Desm.) Lév. 1849
Morfologia i cykl życiowy
Jest pasożytem dwudomowym, tzn. że jego cykl życiowy odbywa się na dwóch gatunkach żywicieli. Jest rdzą pełnocyklową, wytwarzającą spermogonia ecja, uredinia i telia[2].
Strzępki rozwijają się między komórkami żywiciela, do wnętrza komórek wpuszczając ssawki pobierające substancje pokarmowe[3]. Na dolnej stronie porażonych liści tworzą się miseczkowate ecja o białej ścianie, z żółtą masą ecjospor w środku. Pomiędzy ecjami występują pomarańczowe spermogonia. Uredinia żółtawo brązowe, wypełnione masą jednokomórkowych urediniospor zposiadających około 7 por rostkowych. Telia małe, poduszkowate, czarne. Teliospory w kształcie kija, dwukomórkowe, o rozmiarach 12–22 × 30–60 μm[2].
Występowanie
Puccinia sessilis jest szeroko rozprzestrzeniona w Ameryce Północnej (USA i Kanada) i Europie. Opisano także jej występowanie w Azji (Rosja, Chiny, Japonia) i na Nowej Zelandii[5].
Opisano występowanie ecjów i sporogoniów na gatunkach roślin zaliczanych do rodzin amarylkowate (Amaryllidaceae), obrazkowate (Araceae), szparagowate (Asparagaceae), miodokwiatowate (Melianthaceae) i storczykowate (Orchidaceae): Allium angulosum, A. ampeloprasum, A. ascalonicum, A. cepa, A. fistulosum, A. schoenoprasum, A. scorodoprasum, A. ursinum; Anacamptis coriophora, A. morio, A. palustris; Arum creticum, A. italicum & subsp. neglectum, A. maculatum, A. orientale subsp. danicum; Convallaria majalis; Dactylorhiza fuchsii, D. incarnata, D. maculata, D. majalis, D. praetermissa, Galanthus nivalis; Gymnadenia conopsea; Leopodia comosa, L. tenuiflora; Leucojum aestivum, L. vernum; Maianthemum bifolium; Muscari racemosum; Narcissus tazetta; Neotinea ustulata; Neottia ovata; Ophrys apifera, O. sphegodes; Orchis mascula, O. sambucina, O. traunsteineri, O. militaris, O. purpurea; Paris quadrifolia; Platanthera bifolia, P. chlorantha; Polygonatum hirtum, P. multiflorum, P. odoratum, P. verticillatum. Uredinia i telia występują na roślinach z rodziny wiechlinowatych (Poaceae): Drymochloa sylvatica, Festuca ovina, Phalaris canariensis, Phalaroides arundinacea[2].
Przypisy
- ↑ a b c Index Fungorum [online], indexfungorum.org [dostęp 2018-03-15] (ang.).
- ↑ a b c d Plant Parasites of Europe [online] [dostęp 2018-03-15] (ang.).
- ↑ a b Joanna Marcinkowska: Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii. Warszawa: PWRiL, 2012. ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ Species Fungorum [online], speciesfungorum.org [dostęp 2018-03-15] (ang.).
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2018-03-15] .