Pistolet maszynowy Tokariewa
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Państwo | |
---|---|
Rodzaj | pistolet maszynowy |
Historia | |
Prototypy | 1927–1928 |
Dane techniczne | |
Kaliber | 7,62 mm |
Nabój | 7,62 × 38 mm R Nagant |
Wymiary | |
Długość | 805 mm |
Masa | |
broni | 2,8 kg (bez magazynka) |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku | 302 m/s |
Szybkostrzelność teoretyczna | 1100-1200 strz./min |
Szybkostrzelność praktyczna | 40-100 strz./min |
Lekki karabin Tokariewa – skonstruowany w latach 20. XX wieku prototyp radzieckiego pistoletu maszynowego. Nieprodukowany seryjnie.
W drugiej połowie lat 20. postanowiono wprowadzić do uzbrojenia Armii Czerwonej pistolet maszynowy. Prace nad bronią tego rodzaju rozpoczął Fiodor Tokariew. W 1927 roku skonstruował on broń nazywaną lekkim karabinem. Był to działający na zasadzie odrzutu zamka swobodnego pistolet maszynowy zasilany z 21-nabojowego magazynka.
Pistolet maszynowy Tokariewa był zasilany nabojem rewolwerowym 7,62 x 38 mm R, używany w przepisowej broni krótkiej Armii Czerwonej – rewolwerze Nagant wz. 1895. Amunicja rewolwerowa Naganta okazała się całkowicie nieprzydatna do zasilania broni automatycznej. Jej zastosowanie spowodowało, że pistolet maszynowy Tokariewa w trakcie prób często się zacinał.
Próby dopracowania tej konstrukcji zostały zakończone w 1928 roku.