Pieniądz cyfrowy banku centralnego

Pieniądz cyfrowy banku centralnego (Central Bank Digital Currency, CBDC) – jest definiowany jako zobowiązanie banku centralnego, wyrażone w obowiązującej jednostce rozrachunkowej, w formie cyfrowej, które służy jako środek wymiany oraz środek przechowywania wartości^[1][2].

Bank Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) definiuje pieniądz cyfrowy banku centralnego, CBDC, jako zobowiązanie banku centralnego, wyrażone w obowiązującej jednostce rozrachunkowej, które służy jako środek wymiany oraz środek przechowywania wartości^[1].

Międzynarodowy Fundusz Walutowy definiuje CBDC jako nową formę pieniądza, wydawaną w formie cyfrowej przez bank centralny, która ma służyć jako prawny środek płatniczy^[1].

Przykładem funkcjonującego w ograniczonym zakresie pieniądza cyfrowego banku centralnego jest cyfrowy yuan (renminbi) wprowadzony do obiegu przez Ludowy Bank Chin. Władze chińskie wdrażają projekty wypłacania wynagrodzeń w tym środku płatniczym wybranym grupom pracowników^[3].

Przypuszczając, że CBDC będzie stanowić bezpośrednie zobowiązanie banku centralnego, wyszczególnić można trzy modele dla płatności detalicznych. Modele te różnić się będą rolą pełnioną przez bank centralny oraz dostępem przez nie do gromadzonych danych , a mianowicie:

1. Direct CBDC – model charakteryzujący się systemem płatności prowadzonym przez bank centralnym, będącego świadczącym usług detalicznych. Bank centralny tworzy oraz prowadzi rejestr wszelkich transakcji oraz realizuje płatności detaliczne.

2. Hybrid CBDC – model, w którym bank centralny jest odpowiedzialny za emisję oraz wykup CBDC. W modelu tym pośrednicy realizują płatności detaliczne. Bank Centralny jest odpowiedzialny za prowadzenie rejestrucentralnego wszystkich transakcji oraz utrzymywania kopii zapasowej.

3. Intermediated CBDC – Rozwiązania utrzymuje założenia Hybrid CBDC z jedną różnicą – bank Centralny w tym modelu prowadzi jedynie rejestr transakcji wysokokwotowych.^[4]