Osseointegracja

Osseointegracja (osteointegracja) – bezpośrednie strukturalne i czynnościowe połączenie pomiędzy uporządkowaną, żywą kością i powierzchnią obciążonego wszczepu. Zjawisko to zostało opisane po raz pierwszy w roku 1977, a sam termin „osseointegracja” zdefiniowano w roku 1981^[1].

Uważa się, że tlen zawarty w tkance kostnej tworzy na powierzchni tytanowego wszczepu warstwę dwutlenku tytanu, na której może odkładać się nowa, mineralizująca się tkanka kostna tworząca właściwe mocowanie implantu.

Po wszczepieniu implantu następuje początkowy okres gojenia, w którym implant jest stabilny mechanicznie, ale nie jest jeszcze zintegrowany z kością. W ciągu kilku dni do tygodni, komórki osteoblastyczne zaczynają osiedlać się na powierzchni implantu, inicjując proces tworzenia nowej tkanki kostnej. Jest to kluczowy moment, gdy implant zaczyna być biologicznie stabilny. W miarę jak nowa kość rośnie i integruje się z implantem, procesy resorpcji i tworzenia kości (remodelingu) doprowadzają do trwałego połączenia między kością a implantem. Ten proces może trwać kilka miesięcy i zapewnia długoterminową stabilność implantu^[2].

Badania wykazują, że chropowate powierzchnie (np. SLA) mają znacznie lepszą zdolność do osseointegracji niż gładkie, szlifowane powierzchnie. Chropowate powierzchnie zwiększają powierzchnię kontaktu między implantem a kością, co sprzyja przyczepności komórek osteoblastycznych i tworzeniu nowej tkanki kostnej^[3].

Integracja powierzchni wszczepu z kością jest procesem ciągłym i polega na ustawicznej resorpcji i absorpcji tkanki kostnej. Na utrzymanie równowagi między tymi procesami mają wpływ siły biomechaniczne, powstające w wyniku pracy protezy.

• osteoindukcja