Oktanitrokuban

Oktanitrokuban
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C8N8O16

Inne wzory

C8(NO2)8

Masa molowa

464,13 g/mol

Wygląd

białe kryształy[1]

Identyfikacja
Numer CAS

99393-63-2

PubChem

11762357

SMILES
O=N(=O)C12C3(N(=O)=O)C4(N(=O)=O)C1(N(=O)=O)C5(N(=O)=O)C2(N(=O)=O)C3(N(=O)=O)C45N(=O)=O
InChI
InChI=1S/C8N8O16/c17-9(18)1-2(10(19)20)5(13(25)26)3(1,11(21)22)7(15(29)30)4(1,12(23)24)6(2,14(27)28)8(5,7)16(31)32
InChIKey
URIPDZQYLPQBMG-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
1,98 g/cm³[2]; ciało stałe
Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Oktanitrokuban (ONC), C8(NO2)8 – organiczny związek chemiczny z grupy nitrokubanów, pernitrowa pochodna kubanu, tj. taka, w której wszystkie atomy wodoru kubanu zastąpione zostały grupami nitrowymi (–NO2). Jest materiałem wybuchowym o dużej sile kruszącej i o niskiej wrażliwości na słabe bodźce inicjujące wybuch, np. wstrząs lub tarcie.

Po raz pierwszy został opisany w roku 2000 przez grupę Philipa Eatona z University of Chicago i Richarda Gilardiego z US Naval Research Laboratory[1][3].

Związek ten ma szczególnie silne właściwości wybuchowe dzięki dużej gęstości, brakowi atomów wodoru w cząsteczce i zerowemu bilansowi tlenowemu. Rozkłada się z wydzieleniem dwutlenku węgla i azotu:

C8(NO2)8 → 8CO2↑ + 4N2↑
Właściwości wybuchowe

Przypisy

  1. ↑ a b Zhang, Mao-Xi, Eaton, Philip E., Gilardi, Richard. Hepta- and Octanitrocubanes. „Angewandte Chemie International Edition”. 39 (2), s. 401–404, 2000. DOI: 10.1002/(SICI)1521-3773(20000117)39:2<401::AID-ANIE401>3.0.CO;2-P. (ang.). 
  2. ↑ Horst H. Krause: New Energetic Materials. W: Energetic Materials. Ulrich Teipel (red.). Weinheim: Wiley-VCH Verlag, 2005, s. 1–25. DOI: 10.1002/3527603921.ch1. ISBN 3-527-30240-9.
  3. ↑ a b Synthetic Routes to Aliphatic C-Nitro Functionality. W: Jai Prakash Agrawal, Robert Dale Hodgson: Organic Chemistry of Explosives. West Sussex: John Wiley & Sons, 2007, s. 30–31. DOI: 10.1002/9780470059364.ch1. ISBN 978-0-470-02967-1.
  4. ↑ Octanitrocubane. W: Jai Prakash Agrawal: High Energy Materials: Propellants, Explosives and Pyrotechnics. Wiley-VCH, 2010, s. 137–139. DOI: 10.1002/9783527628803. ISBN 978-3-527-32610-5.
  5. ↑ a b c Nitrokubany. PXD explosives [Project-X vs. Detonator], 2001-08-10. [dostęp 2008-11-10]. (słow.).