Kościół ewangelicko-reformowany w Kojdanowie : Historia, Galeria, Bibliografia, Zobacz też Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół ewangelicko-reformowany w Kojdanowie

Кальвінскі збор у Койданаве

Świątynia w 1876 r. na obrazie Napoleona Ordy

Państwo

ZSRR

Republika związkowa

Białoruska SRR

Miejscowość

Kojdanów

Wyznanie

kalwinizm

Kościół

ewangelicko-reformowany

Historia

Data rozpoczęcia budowy	XVII w

Data zamknięcia	1917
Data zniszczenia	po 1945
Fundator	książę Krzysztof Mikołaj Radziwiłł

Dane świątyni
Kościół otoczony murami dawnego zamku

Położenie na mapie obwodu mińskiego

Położenie na mapie Białorusi

53°41′26,7″N 27°07′39,9″E/53,690750 27,127750

Multimedia w Wikimedia Commons

Zbór kalwiński w Kojdanowie (biał. Койданаўскi кальвiнскi збор) – świątynia ewangelicko–reformowana istniejąca w Kojdanowie od początku XVII wieku do rewolucji październikowej, będąca siedzibą parafii Jednoty Litewskiej.

Historia

Kościół ufundował w 1613 książę Krzysztof Mikołaj Radziwiłł – budynek wzniesiono na miejscu kojdanowskiego zamczyska w stylu gotyku. Do budowy użyto cegły, piasku i wapna. W 1884 dokonano przebudowy zboru.

Świątynia zbudowana była na planie prostokąta, wyróżniała się wysoką wieżą–dzwonnicą z zegarem, nakryta była dwuspadowym wysokim gontowym dachem, nad którym umieszczono kopułę z sygnaturką. Wewnątrz zboru znajdowała się słynna Biblia brzeska, w II połowie XIX wieku przeniesiono do niego również organy z zamkniętego w 1866 przez władze carskie kościoła bernardynów w Mińsku.

Budynek był ogrodzony wałem i rowem wodnym, przez który przerzucono rzeźbiony w drewnie most. Obok kościoła znajdował się murowany jednopiętrowy budynek z gontowym dachem, w którym mieszkał pastor. W okolicy zboru rozmieszczone były drewniane budynki należące do dwuklasowej szkoły kalwińskiej (zlikwidowanej w połowie XIX wieku) oraz szpitalik.

Parafia kalwińska w Kojdanowie ulegała likwidacji w wyniku rewolucji październikowej i przyłączenia miasta do Białoruskiej SRR. Sam budynek zboru i budynki przykościelne ocalały, ostatecznie zburzono je dopiero po II wojnie światowej.