Kościół św. Maurycego we Wrocławiu
19 z dnia 29.11.1947 oraz 426/86 z 6.02.1962[1] | |||||||
kościół parafialny | |||||||
Kościół św. Maurycego | |||||||
Państwo | Polska | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Województwo | |||||||
Miejscowość | Wrocław | ||||||
Adres | Generała Romualda Traugutta 36 | ||||||
Wyznanie | |||||||
Kościół | |||||||
Parafia | |||||||
Wezwanie | |||||||
Wspomnienie liturgiczne | 22 września | ||||||
| |||||||
| |||||||
Położenie na mapie Wrocławia | |||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |||||||
51°06′23″N 17°02′48″E/51,106389 17,046667 | |||||||
| |||||||
Strona internetowa |
Kościół św. Maurycego przy ul. gen. Romualda Traugutta 36 we Wrocławiu – pierwotnie gotycki jednonawowy kościół z piętnastowieczną kaplicą chrzcielną i przebudowaną w XVIII wieku na styl barokowy wieżą według projektu arch. J. Peintnera.
Historia
Pierwszy, prawdopodobnie drewniany kościół św. Maurycego powstał w XII wieku przy walońskiej dzielnicy rzemieślniczej, zamieszkiwanej przez tkaczy przybyłych do podwrocławskiej wsi położonej w okolicy dzisiejszego Rakowca. Osada walońska wzmiankowana jest w roku 1234. Murowany kościół poświęcono w tym miejscu w 1268. Przez następne stulecia kościół był ośrodkiem kultu religijnego także dla zamieszkałych w pobliskich wsiach Polaków.
Kościół, a zwłaszcza jego barokowa wieża z 1723, został uszkodzony podczas oblężenia Wrocławia w 1757.
Po naprawieniu tych uszkodzeń na kolejną poważną przebudowę kościoła zdecydowano się pod koniec XIX wieku. Między rokiem 1897 a 1899 kościół znacznie powiększono – w miejscu wyburzonego wielobocznie zamkniętego prezbiterium dobudowano transept, dodano nową zakrystię, a od wschodu powstało nowe prezbiterium zbliżone w formie do dawnego.
W tym stanie kościół dotrwał do II wojny światowej, w czasie której podczas oblężenia Festung Breslau przez Armię Czerwoną doznał bardzo poważnych uszkodzeń, sięgających 60%. Spłonęły organy, wieżowy zegar i część wyposażenia kościoła (szczęśliwie ocalały cenny drewniany ołtarz główny z 1730, ołtarze boczne, ambona i chrzcielnica), stopił się zabytkowy dzwon z 1618, jedyny pozostały po rekwizycji przez wojsko niemieckie, w gruzach legła plebania.
W 1945 proboszczem parafii św. Maurycego był ksiądz Paul Peikert, który skrupulatnie zapisywał wydarzenia tego okresu; ukazały się one później drukiem pt. Kronika dni oblężenia Wrocławia 22.I – 6.V.1945.
Odbudowę kościoła rozpoczęto od położenia na nim nowego dachu już w 1947, w 1948 naprawiono sklepienie i wnętrze, w 1956 odbudowano plebanię, w 1960 – wieżę i jej hełm. Dach wymieniono ponownie w 1967. Zainstalowano też trzy nowe zegary wieżowe. W czasie remontu kościoła zamurowano w jednej z jego ścian kości palca szkieletu, który wrocławski profesor Bogdan Zakrzewski, znawca i miłośnik Aleksandra Fredry przywiózł w latach siedemdziesiątych z jego grobowca w rodzinnej krypcie kościoła w Rudkach koło Lwowa na Ukrainie.
Na skwerze pomiędzy plebanią a zachodnią bramą wejściową na cmentarz przykościelny stoi barokowa statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1727 r.[2], a w południowo-zachodnim narożniku muru cmentarza ustawiona jest rzeźba Jana Nepomucena z 1729 r[3].
Galeria
- Jeden z barokowych ołtarzy bocznych
- Tablica poświęcona ks. Paulowi Peikertowi
- Wejście od ul. gen. Romualda Traugutta, kuty płot
- Barokowa wieża z 1723 r. i krzyż
- Nawa główna z witrażami
- Ławeczka przed kościołem
- Rzeźba Jana Nepomucena z 1729 r.
- Statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1727 r. w kościele św. Maurycego