Kazimierz Piwakowski

Kazimierz Piwakowski

Jelita

porucznik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1889 Dżuryn
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1960 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Piwakowski, ps. „Jelita”^[1] (ur. 29 lipca 1889 lub 1892^[2] w Dżurynie, zm. 26 listopada 1960 w Warszawie) – porucznik broni pancernych Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Urodził się 29 lipca 1889 w ówczesnym powiecie jampolskim guberni podolskiej, w rodzinie Hieronima i Michaliny z Kozłowskich^[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach II Korpusu Polskiego w Rosji. Wyróżnił się 11 maja 1918 w bitwie pod Kaniowem^[3].

1 czerwca 1921 jako podporucznik pełnił służbę w 1 pułku czołgów, a jego oddziałem macierzystym był 31 pułk piechoty^[4]. Z dniem 25 października 1921 został zdemobilizowany^[5]. Jako oficer rezerwy został przydzielony do 31 pułku piechoty, a później przeniesiony do 30 pułku piechoty w Warszawie^[6][7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5097. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[8].

Pomimo zwolnienia do rezerwy pozostał w armii jako urzędnik wojskowy X kategorii i pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu^[9]. Z dniem 1 marca 1924 prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. W tym czasie pełnił służbę w 1 pułku czołgów w Żurawicy, pozostając oficerem nadetatowym 38 pułku piechoty^[10][11][12]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta^[13]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie^[14][15]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do Kierownictwa Zaopatrzenia Technicznego z równoczesnym przeniesieniem z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów samochodowych^[16]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do Kadry 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy^[17]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku^[18].

Zmarł 26 listopada 1960 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[2][19].

Był żonaty z Irmą z Bolesławskich (1898–1963), odznaczoną Medalem Niepodległości, z którą miał syna i córkę Danutę Zofię Cynk-Borucką (1925–2009)^{[20][21][22][2][23]}.

17 lipca 1951 jego dokumenty z Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości zostały przekazane do Biura Studiów Głównego Zarządu Informacji^[1]. Inne materiały personalne były w dyspozycji Biura Studiów GZI od 23 lutego 1949 do 23 lutego 1954^[24].

• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[25][1][26]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[27] (po raz pierwszy „za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”^[3])
• Srebrny Krzyż Zasługi^[19]
• Medal Zwycięstwa^[28][29]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.