Karol Morawski (generał)

Ten artykuł dotyczy generała wojsk Księstwa Warszawskiego. Zobacz też: Karol Morawski, lekarz zakopiański.

Karol Morawski

generał major
Data i miejsce urodzenia	1767 Zausz
Data i miejsce śmierci	18 października 1841 Duszkowo
Przebieg służby
Lata służby	1789–1812
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Księstwa Warszawskiego
Główne wojny i bitwy	wojny napoleońskie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Morawski herbu Dąbrowa (ur. 1767 w Zauszu na Wileńszczyźnie, zm. 18 października 1841 w majątku Duszkowo, województwo mińskie) – generał brygady Księstwa Warszawskiego, generał major wojsk rosyjskich.

Syn Ignacego Feliksa Morawskiego i Teofilii Konstancji Radziwiłł córki Michała Radziwiłła^[1]. Od wczesnej młodości oficer wojsk litewskich, w 1789 pułkownik i dowódca pułku, w 1792 bronił Rzeczypospolitej przed interwencją rosyjską i odznaczył się w bitwie pod Brześciem Litewskim.

Po zwycięstwie targowiczan opuścił służbę. Działał w Wilnie w spisku insurekcyjnym. Wyznaczony przez T. Kościuszkę na przyszłego Naczelnego Wodza wojsk litewskich. W 1794 w drodze do objęcia tej funkcji schwytany przez Rosjan i zesłany na Syberię. Uwolniony w 1796 przez cara Pawła. Od 1797 w służbie rosyjskiej w stopniu generała. Dosłużył się godności szambelana cara Aleksandra I. W 1812 w stopniu rosyjskiego generała majora wszedł do Armii Księstwa Warszawskiego i jako oficer przybocznego sztabu Napoleona I wziął udział w kolejnych kampaniach napoleońskich. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego^[2].

Po upadku Napoleona I powrócił na Litwę. Nie był represjonowany, gospodarował na swoich dobrach.

Odznaczony Orderem św. Stanisława (1790), Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (1792)^[3][4], bawarskim Orderem Lwa Palatyńskiego (ok. 1790), francuskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Legii Honorowej (1814), neapolitańskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Obojga Sycylii (1814)^[3],

• Andrzej Romanow Morawski Karol (1767-1841) w Polski Słownik Biograficzny ton XXI wyd. 1976 s.729
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001