Kamienica Pod Pelikanem w Warszawie
nr rej. 627 z 1 lipca 1965 | |||
Kamienica Pod Pelikanem | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowość | Warszawa | ||
Adres | plac Zamkowy 1/13 | ||
Typ budynku | kamienica | ||
Architekt | Tadeusz Makarski | ||
Kondygnacje | 5 | ||
Rozpoczęcie budowy | 2. poł. XVII w. | ||
Ukończenie budowy | 2. poł. XVII w. | ||
Zniszczono | 1944 | ||
Odbudowano | lata 50. XX w. | ||
Pierwszy właściciel | Michał (kaletnik) | ||
Położenie na mapie Warszawy | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |||
52°14′52″N 21°00′47″E/52,247778 21,013056 | |||
|
Kamienica pod Pelikanem – kamienica znajdująca się przy placu Zamkowym 1/13 na Starym Mieście w Warszawie. Jej nazwa pochodzi od wyrzeźbionego pelikana, który znajduje się na rogu budynku. Od 1 lipca 1965 razem z kamienicą sąsiadującą (przy pl. Zamkowym 13A) jest wpisana do rejestru zabytków (nr 627).
Opis
Kamienica została wzniesiona w drugiej połowie XVII w. u zbiegu ulic Piwnej i Grodzkiej (obecnie plac Zamkowy). Zastąpiła w tym miejscu inną, starszą kamienicę. W XVIII w. stanowiła własność kupieckiej rodziny Makinich, a potem Karola Fryderyka Pöppelmana, nadwornego architekta Wettinów[1].
Pod koniec XVIII w. należała do kupca Michała Roeslera, a następnie była użytkowana przez wspólnych właścicieli z sąsiadującą kamienicą przy placu Zamkowym nr 13A (kamienica Dyndy). Na skutek przebudowy w XIX w. obydwie kamienice zostały ze sobą połączone. W roku 1944 została zburzona do piwnic. Po wojnie, pod koniec lat 50. została odbudowana według projektu Tadeusza Makarskiego, który nawiązuje do wyglądu sprzed zniszczenia z XVIII w.
Jest to pięciokondygnacyjna kamienica, o dwóch osiach od strony placu Zamkowego i sześciu od ulicy Piwnej. Między parterem, a pierwszym piętrem znajduje się drewniany okap. Sgraffito fasady zostało wykonane przez Edmunda Burkego, współprojektanta i współrealizatora polichromii wielu kamienic Starego Miasta[2].