Jaskinia Beczkowa
Plan jaskini | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Położenie | |||
Długość | 50 m | ||
Głębokość | 16 m | ||
Wysokość otworów | 365 m n.p.m. | ||
Kod | J.Olk.I-09.25 | ||
Położenie na mapie gminy Krzeszowice | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |||
Położenie na mapie powiatu krakowskiego | |||
50°10′20″N 19°40′57″E/50,172278 19,682417 | |||
|
Jaskinia Beczkowa – jaskinia w Dolinie Racławki na Wyżynie Olkuskiej w województwie małopolskim. Położona jest na lewych zboczach tej doliny, w bocznym jej wąwozie, w obrębie rezerwatu przyrody Dolina Racławki. Otwór jaskini znajduje się w skałach powyżej skały Opalona[1], na Wyżynie Olkuskiej będącej częścią Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2].
Opis jaskini
Otwór jaskini znajduje się około 35 m nad dnem wąwozu na skalnej półce. Bezpośrednio nad nim wyrasta duży buk, korzeniami obejmujący otwór jaskini[1]. Jest to nieduża jaskinia z ciekawym korytarzem wstępnym w postaci „mytej rury” dość łagodnie opadającej w dół. W dalszej części znajdują się dwie niewielkie „salki” z bocznymi odnogami, z których najdłuższa to stroma „pochylnia” o gliniastym dnie doprowadzająca do najniższego punktu jaskini. Łączna długość jaskini wynosi 50 m, głębokość dochodzi do 16 m[3].
Jest to typowa jaskinia krasowa. Wytworzona została w wapieniach z okresu dolnego karbonu. Roślinność znajduje się tylko w otworze wejściowym, głębsze partie jaskini są ciemne i zazwyczaj suche. W korytarzu wejściowym dość licznie występują owady, w głębszych patiach hibernują nietoperze podkowce[1].
Historia poznania i eksploracji
Miejscowej ludności jaskinia znana była od dawna. Nigdy nie prowadzono w niej badań archeologicznych i paleontologicznych, namulisko jaskini zostało jednak rozkopane przez poszukiwaczy skarbów[1].
Jej nazwa jest pochodzenia ludowego. Po raz pierwszy opisał ją Kazimierz Kowalski w 1951 r. W 1979 M. Napierała wykonał plan jaskini. Plan ten istotnie różni się od planu Kowalskiego. W !983 korzystając z planu M. Napierały jaskinię opisuje M. Czepiel. Już potem w dnie drugiej salki odkopano nowy, stromy korytarz. Prowadzi on do najniższego punktu jaskini. M. Napierała dodał go do planu. W 1979 roku M. Napierała i S. Juziuk zmierzyli jaskinię, w 2017 pomiary zaktualizował A. Polonius[1].
- Otwór
- Myty korytarz
- Otwór
- Salka
- Salka
- Nacieki
- Ćma na ścianie
Przypisy
- ↑ a b c d e AdamA. Polonius AdamA. i inni, Jaskinia Beczkowa, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-03-21] .
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
- ↑ M. Pawełczyk, „Jaskinie” 4(33), 2003, s. 26