Horodnia
Horodnia – rodzaj drewnianych przęseł otaczających dziedziniec, składających się w jednym boku na "mur" zamku drewnianego. Horodnie występowały głównie na wschodnim obszarze I Rzeczypospolitej, na Podlasiu, w Wielkim Księstwie Litewskim i terenach obecnej Ukrainy. Nie jest wykluczone, że horodnie były stosowane w grodach wczesnośredniowiecznych także w Wielkopolsce, Pomorzu, Mazowszu i Małopolsce.
Horodnia były rodzajem niewielkiej izby zbudowanej w zrąb i przylegającej do wału grodu lub też wznoszonej na wale grodu lub zamku, przy czym zewnętrzna część horodni stanowiła fragment palisady obronnej. Horodnie stykały się ze sobą i część mogła być dla wzmocnienia obronności wypełnione ziemią i kamieniami, natomiast część pełniła funkcje magazynowe lub mieszkalne i wtedy horodnie mogły być zamykanej drzwiami od dziedzińca.
Po połączonych horodniach można było się przemieszczać i prowadzić ostrzał zza palisady. Podczas najazdu nieprzyjaciela okoliczna ludność składała w horodniach swój dobytek[1] (porównaj z izbicą).
O istnieniu takich konstrukcji przykładowo wzmiankowano w inwentarzu zamku w Goniądzu z 1574, w którym było 89 horodni.
- Gród w Gdańsku (makieta) - widoczne horodnie po wewnętrznej stronie wału
- Góra Birów
Przypisy
- ↑ horodnia – Wielki słownik W. Doroszewskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2022-12-22] (pol.).