Grobownik długoskrzydły
Taphozous longimanus[1] | |||
Hardwicke, 1825[2] | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | nietoperze | ||
Podrząd | mroczkokształtne | ||
Nadrodzina | Emballonuroidea | ||
Rodzina | upiorowate | ||
Podrodzina | grobowniki | ||
Rodzaj | grobownik | ||
Podrodzaj | Taphozous | ||
Gatunek | grobownik długoskrzydły | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[9] | |||
Zasięg występowania | |||
| |||
|
Grobownik długoskrzydły[10] (Taphozous longimanus) – gatunek ssaka z podrodziny grobowników (Taphozoinae) w obrębie rodziny upiorowatych(Emballonuridae)[11].
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego nazwał w 1825 roku angielski przyrodnik Thomas Hardwicke nadając mu nazwę Taphosous longimanus[2]. Holotyp pochodził z Kolkaty, w Bengalu Zachodnim, w Indiach[11].
Taphozous longimanus należy do podrodzaju Taphozous[11][12][13]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają cztery podgatunki[13]. Podstawowe dane taksonomiczne podgatunków (oprócz nominatywnego) przedstawia poniższa tabelka:
Podgatunek | Oryginalna nazwa | Autor i rok opisu | Miejsce typowe |
---|---|---|---|
T. l. albipinnis | Taphozous longimanus albipinnis | O. Thomas, 1898 | Labuan, Malezja[14]. |
T. l. kampenii | Taphozous kampenii | Jentink, 1907 | Jawa, Indonezja[15]. |
T. l. leucopleurus | Taphozous longimanus leucopleurus | Dobson, 1878 | Flores, Indonezja[16]. |
Etymologia
- Taphozous: gr. ταφος taphos „grób, grobowiec”; ζωoς zōos „żyjący”[17].
- longimanus: łac. longus „długi”[18]; manus „ręka”[19].
- albipinnis: łac. albus „biały”[20]; -pinnis „-skrzydły”, od pinna „pióro, skrzydło”[21].
- kampenii: Pieter Nicolaas van Kampen (1878–1937), holenderski herpetolog[6].
- leucopleurus: gr. λευκοπλευρος leukopleuros „z białymi bokami”, od λευκος leukos „biały”; πλευρα pleura „bok, żebro”[22].
Zasięg występowania
Grobownik długoskrzydły występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku[13]:
- T. longimanus longimanus – subkontynent indyjski (Nepal, Indie, Bangladesz i Sri Lanka).
- T. longimanus albipinnis – Borneo i Labuan.
- T. longimanus kampenii – Jawa; granice zasięgu niejasne.
- T. longimanus leucopleurus – Flores, Małe Wyspy Sundajskie; granice zasięgu niejasne.
Wiele populacji z szerokiego zasięgu grobownika długoskrzydłego nie można przypisać do konkretnego podgatunku[13].
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 73–86 mm, długość ogona 20–30 mm, długość ucha około 20 mm, długość przedramienia 54–63 mm; brak szczegółowych danych dotyczących masy ciała[12]. Grobowniki długoskrzydłe to małe zwierzęta o krótkowłosej, połyskującej sierści.
Tryb życia
Występuje w zgrupowaniach palm kokosowych, zaroślach, a także w opuszczonych grobowcach i ruinach. Grobownik długoskrzydły chętnie odpoczywają w budowlach wzniesionych przez ludzi. Ich nazwa wzięła się od tego, ponieważ po raz pierwszy zostały znalezione w grobowcach. Można je zobaczyć na liczących 2000 lat chińskich malowidłach. Są to prawdopodobnie pierwsze rysunki nietoperzy, jakie w ogóle pojawiły się w historii sztuki. Wieczorami polują na owady na wysokości dochodzącej do 100 m. Nocą stopniowo zniżają lot. Podczas polowania wydają głośne krzyki, słyszalne również dla ludzi.
Przypisy
- ↑ Taphozous longimanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c T. Hardwicke. Description of a new Species of Tailed Bat (Taphosous of Geoff.) found in Calcutta. „Transactions of the Linnean Society of London”. 14, s. 525, 1825. (ang.).
- ↑ Blyth 1841 ↓, s. 975.
- ↑ Blyth 1841 ↓, s. 976.
- ↑ E. Blyth. Descriptive Notice of the Bat described as Taphozous longimanus, by Gen. Hardwicke. „The Journal of the Asiatic Society of Bengal”. 11 (2), s. 784, 1842. (ang.).
- ↑ a b F.A. Jentink. On a new Taphozous from Java. „Notes from the Leyden Museum”. 29 (1), s. 65, 1907. (ang.).
- ↑ O. Thomas. Descriptions of new Bornean and Sumatran Mammals. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh Series. 2 (9), s. 246, 1898. (ang.).
- ↑ G.E. Dobson: Catalogue of the Chiroptera in the Collection of the British Museum. London: Printed by order of the Trustees, 1878, s. 385. (ang.).
- ↑ B. Srinivasulu & C.B.S.& C. Srinivasulu B. Srinivasulu & C.B.S.& C., Taphozous longimanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2019, wersja 2021-3 [dostęp 2022-06-26] (ang.).
- ↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 97. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Taphozous (Taphozous) longimanus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-06-26].
- ↑ a b F. Bonaccorso: Family Emballonuridae (Sheath-tailed Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 353. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 146. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ Zijlstra ↓, s. N#16331.
- ↑ Zijlstra ↓, s. N#16332.
- ↑ Zijlstra ↓, s. N#16333.
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 662, 1904. (ang.).
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 126.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 131.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 10.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 165.
- ↑ leucopleurus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-06-26] (ang.).
Bibliografia
- E. Blyth. Descriptions of three Indian species of bat, of the genus Taphozous. „The Journal of the Asiatic Society of Bengal”. 10 (2), s. 971–977, 1841. (ang.).
- Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062 (ang.).
- J.S. Zijlstra: Home. Hesperomys project. [dostęp 2022-06-26]. (ang.).