Gołoszyjnik
Gymnoderus foetidus[1] | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Samiec | |||
Samica | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ptaki | ||
Podgromada | Neornithes | ||
Infragromada | ptaki neognatyczne | ||
Rząd | |||
Podrząd | tyrankowce | ||
Rodzina | bławatnikowate | ||
Podrodzina | bławatniki | ||
Plemię | Cotingini | ||
Rodzaj | Gymnoderus[2] | ||
Gatunek | gołoszyjnik | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
najmniejszej troski | |||
Zasięg występowania | |||
| |||
|
Gołoszyjnik[5], kruczyniec nagoszyi[6], pombo (Gymnoderus foetidus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae).
- Systematyka
- Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Gymnoderus[5][7]. Nie wyróżnia się podgatunków[3][7].
- Wygląd
- Długość ciała 30–34 cm. Charakteryzuje się małą głową i długim ogonem. Samiec czarny ze srebrnoszarym wierzchem skrzydeł i nagą, niebieską skórą na szyi.
- Zasięg, środowisko
- Amazonia oraz górna część dorzecza Orinoko[3]. Pospolity na nizinach, głównie na obrzeżach lasów w pobliżu wody. Spotykany do 700 m n.p.m.[4]
- Zachowanie
- Zazwyczaj zobaczyć go można w luźnych grupach, często lata na dużej wysokości. Przeważnie milczy.
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje gołoszyjnika za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[4].
Przypisy
- ↑ Gymnoderus foetidus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Gymnoderus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2020-12-08] (ang.).
- ↑ a b c Bare-necked Fruitcrow (Gymnoderus foetidus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-10)]. (ang.).
- ↑ a b c Gymnoderus foetidus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Cotingini Bonaparte, 1849 (1822) (wersja: 2020-03-09). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-08].
- ↑ P. Mielczarek, W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40, zeszyt specjalny, 1999.
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Cotingas, manakins, tityras, becards. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-05]. (ang.).
Bibliografia
- Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).