Erich Hoepner
generał pułkownik | |||
Data i miejsce urodzenia | 14 września 1886 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 8 sierpnia 1944 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1902–1944 | ||
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego | ||
Stanowiska | dowódca: | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa,
| ||
Odznaczenia | |||
|
Erich Hoepner (ur. 14 września 1886 we Frankfurcie nad Odrą, zm. 8 sierpnia 1944 w Berlinie) – niemiecki dowódca wojskowy z czasów II wojny światowej w stopniu generała pułkownika.
Życiorys
Urodził się w domu przy ulicy Halbe Stadt 24 we Frankfurcie nad Odrą, jako syn oficera sanitarnego Kurta Hoepnera i jego żony Elisabeth z domu Kienast[1]. Służbę w armii rozpoczął w 1905[2].
Walczył w I wojnie światowej, potem służył w Reichswehrze, awansując na generała kawalerii. Po dojściu do władzy przez Adolfa Hitlera stał się jednym z głównych, obok Guderiana i Rommla, entuzjastów broni pancernej i propagatorów strategii wojny błyskawicznej.
W 1938 roku stanął na czele XVI Korpusu, w skład którego wchodziły dwie dywizje pancerne. Za dowodzenie tym korpusem w wojnie przeciwko Polsce otrzymał Krzyż Rycerski. Uczestniczył następnie w kampanii przeciw Francji w 1940 roku i ataku na ZSRR, gdzie najpierw dowodził grupą pancerną, a następnie 4 Armią Pancerną. Po zignorowaniu rozkazu Hitlera zakazującego odwrotu spod Moskwy w styczniu 1942 roku został pozbawiony dowództwa i usunięty z Wehrmachtu. Przyłączył się do opozycji antyhitlerowskiej i był przewidywany przez spiskowców na naczelnego dowódcę sił lądowych. Po nieudanym zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 roku został aresztowany, skazany na karę śmierci i powieszony[2].
Po wojnie uznany został w Niemczech za bojownika ruchu oporu (jego imieniem nazwano nawet szkołę w Berlinie), co spowodowało protesty, gdyż przed konfliktem z Hitlerem dał się poznać jako bezwzględny dowódca, ponoszący odpowiedzialność za zbrodnie wojenne popełniane przez jego żołnierzy.
Odznaczenia
- Krzyż Żelazny
- II klasa
- I klasa
- Order Hohenzollernów
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (27 października 1939)
- Szpanga Krzyża Żelaznego II Klasy[3]
- Szpanga Krzyża Żelaznego I Klasy[3]
- Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie[3]
Przypisy
Literatura
- Mitteilungen, Historischer Verein zu Frankfurt (Oder) e. V., 1. Heft 1992
- Jürgen Schmädicke u. Peter Steinbach, Der Widerstand gegen den Nationalsozialismus; München 1986
- Heinrich Bücheler, Generaloberst Erich Hoepner und die Militäropposition gegen Hitler; in: Gedenkstätte Deutscher Widerstand Berlin (Hg.), Beiträge zum Widerstand 1933-1945 9
- Heinrich Bacheletem, Hoepner. Ein deutsches Soldatenschicksal des zwanzigsten Jahrhunderts; Herford 1980 u. Berlin 1983 (ISBN 3-8132-0118-X)
- Walter Chales de Beaulieu, Generaloberst Erich Hoepner; 1969 (ISBN B0000BQCTE)
- Geralf Gemser: Darf eine Schule diesen Namen tragen? Zur Vorbildwirkung des Wehrmachtsgenerals Erich Hoepner, Tectum, Marburg 2005, ISBN 978-3-8288-8927-9.
- Samuel W. Mitcham Jr. i Gene Mueller: Generaloberst Erich Hoepner; in: Gerd R. Ueberschär (Hrsg.): Hitlers militärische Elite. Vom Kriegsbeginn bis zum Weltkriegsende Bd. 2, Primus Verlag, Darmstadt 1998, ISBN 3-89678-089-1, ISBN 3-534-12678-5 (Wissenschaftliche Buchgesellschaft), Seite 93-99
- p
- d
- e
Heer Generaloberst |
|
---|---|
Luftwaffe Generaloberst | |
Kriegsmarine Generaladmiral |
|
Schutzstaffel Oberstgruppenführer | |
Ordnungspolizei Generaloberst der Polizei |
|
NSFK Ehrenführer |
|
Reichsluftschutzbund RLB-Präsident |
|
Reichsarbeitsdienst Generaloberstfeldmeister |
|
Organizacja Todta Amtschef OT |
|
Hitlerjugend Stabsführer |
|
NSDAP Gauleiter |
|
- † – zabity lub zmarły w trakcie wojny; ? – zaginiony w trakcie wojny
- NE.se: erich-hoepner