Drozdek brunatny
Catharus fuscescens[1] | |||
(Stephens, 1817) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ptaki | ||
Podgromada | Neornithes | ||
Infragromada | ptaki neognatyczne | ||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | drozdowate | ||
Podrodzina | drozdy | ||
Rodzaj | Catharus | ||
Gatunek | drozdek brunatny | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
najmniejszej troski | |||
Zasięg występowania | |||
w sezonie lęgowym zimowiska | |||
| |||
|
Drozdek brunatny[4] (Catharus fuscescens) – gatunek krępego ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Zamieszkuje Amerykę Północną (południowa Kanada i Stany Zjednoczone), zimuje w Brazylii[2]. Bardzo rzadko zalatuje do Europy[5].
Systematyka
Wyróżniono kilka podgatunków C. fuscescens[6][2]:
- C. fuscescens salicicola – południowo-zachodnia i południowo-środkowa Kanada, zachodnie USA. Proponowany podgatunek levyi uznany za jego synonim.
- C. fuscescens subpallidus – północno-zachodnie USA.
- C. fuscescens fuscescens – południowo-wschodnia Kanada i wschodnie USA. Proponowany podgatunek pulichorum uznany za jego synonim.
- C. fuscescens fuliginosus – skrajnie wschodnia Kanada.
Morfologia
Upierzeniem przypomina słowika szarego. Obie płcie upierzone podobnie[7]. Posiada charakterystyczną dla rodzaju Catharus dużą głowę, ale różni się mniejszą ilością kropkowania na piersi. Długość ciała 17–19 cm[8], masa ciała 25–43 g[8], rozpiętość skrzydeł wynosi 28–29 cm[7].
Ekologia i zachowanie
Preferuje zarośla w lasach liściastych i mieszanych (rzadziej iglastych), zwłaszcza w pobliżu strumieni, gdzie ziemia jest wilgotna i podmokła[7].
Gniazdo buduje samica, zwykle na ziemi lub nisko nad ziemią, rzadko wyżej niż 1,5 metra. Może ono spoczywać w kępie trawy lub innej miękkiej roślinności, na omszałym wzgórku, pod krzakami, na przewróconym pniu lub gałęzi. Samiec w tym czasie pilnuje terytorium. W zniesieniu 1–5 (najczęściej 4[7]) jaj koloru zielonkawoniebieskiego, czasami brązowo nakrapianych. Okres inkubacji trwa 10–14 dni. Młode są w pełni opierzone po 10–12 dniach od wyklucia[9].
W okresie lęgowym zjada głównie owady i inne bezkręgowce; późnym latem i jesienią przeważnie owoce jagodowe. Jego ofiarą padają chrząszcze, mrówki, osy, gąsienice, koniki polne, muchy i inne owady, czasami także małe żaby i salamandry[9].
Wydaje miękkie „wi-juu”.
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje drozdka brunatnego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku[3]. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji lęgowej na 11 milionów osobników[9]. Trend liczebności populacji jest spadkowy[3][9].
Przypisy
- ↑ Catharus fuscescens, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Veery (Catharus fuscescens). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-21)]. (ang.).
- ↑ a b c BirdLife International, Catharus fuscescens, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2018, wersja 2020-3 [dostęp 2020-12-20] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Turdinae Rafinesque, 1815 - drozdy (wersja: 2020-02-28). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-20].
- ↑ wynik wyszukiwania: Catharus fuscescens. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Thrushes. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
- ↑ a b c d N. Bouglouan: Veery. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
- ↑ a b N. Collar, D.A. Christie, E. de Juana, G.M. Kirwan: Veery (Catharus fuscescens). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-04-27]. (ang.).
- ↑ a b c d Veery Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
Bibliografia
- P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik. Warszawa: Świat Książki, 2007, s. 305. ISBN 978-83-247-0818-5.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).