Chlorek ołowiu(II)

Chlorek ołowiu(II)

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. chlorek ołowiu(II), dichlorek ołowiu, chlorek ołowiu(2+)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	PbCl 2
Masa molowa	278,11 g/mol
Wygląd	białe kryształy w kształcie igieł lub biały proszek[1]
Identyfikacja
Numer CAS	7758-95-4
PubChem	24459
Właściwości Gęstość 5,98 g/cm³[1]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 5,56 g/l[2] 10,8 g/l (25 °C)[1] w innych rozpuszczalnikach rozpuszczalny w zasadach[1] Temperatura topnienia 501 °C[1] Temperatura wrzenia 951 °C[1]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanego źródła[3] Niebezpieczeństwo Zwroty H H302+H332, H351, H360Df, H372, H410 Zwroty P P201, P273, P301+P312+P330, P304+P340+P312, P308+P313 Numer RTECS OF9450000 Dawka śmiertelna LD50 1947 mg/kg (szczur, drogą pokarmową)[3]
Podobne związki
Inne aniony	fluorek ołowiu(II), bromek ołowiu(II), jodek ołowiu(II)
Inne kationy	chlorek ołowiu(IV), chlorek cyny(II)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Chlorek ołowiu(II), PbCl
2 – nieorganiczny związek chemiczny, sól ołowiu na II stopniu utlenienia i kwasu solnego.

Związek ten można otrzymać w reakcji azotanu ołowiu(II) z kwasem solnym^[4]:

Pb(NO
3)
2 + 2 HCl → PbCl
2↓ + 2HNO
3

Można go również otrzymać w wyniku elektrolizy roztworu chlorku sodu z użyciem anody ołowianej^[5].

Inną metodą jest reakcja PbO z gazowym HCl:

PbO + 2HCl → PbCl
2 + H
2O

Proces przebiega ilościowo w temperaturze pokojowej, a po zakończeniu reakcji mieszaninę podgrzewa się w celu usunięcia powstałej wody^[6].

Tlenek ołowiu(II) w wodnym roztworze NaCl przekształca się natomiast w tlenochlorek ołowiu(II) o składzie zależnym od stężenia roztworu^[7]:

4PbO
(s) + 2NaCl + H
2O ⇌ 3PbO·PbCl
2
(s) + 2NaOH

5PbO
(s) + 2NaCl + H
2O ⇌ 4PbO·PbCl
2
(s) + 2NaOH

Reakcja ta została wykorzystana do produkcji NaOH. Z tlenochlorków ołowiu(II) można odzyskać PbO w wyniku działania Ca(OH)
2. Metoda ta znana jest jako proces Scheelego i została opracowana niezależnie przez Scheelego w roku 1773 i Bergmanna w roku 1775^[7].

Chlorku ołowiu(II) nie można otrzymać poprzez roztwarzanie ołowiu w rozcieńczonym kwasie solnym, gdyż metal pokrywa się nierozpuszczalną warstwą produktu, uniemożliwiającą dalszą reakcję^[8].

Chlorek ołowiu(II) jest białym^[9] lub bezbarwnym^[10] ciałem stałym. Jest trudno rozpuszczalny w wodzie: roztwór nasycony w temperaturze pokojowej ma stężenie ok. 1%, a w 100 °C 3,4%^[11]. Krystalizuje w układzie rombowym, z rzadko spotykaną strukturą atomu centralnego otoczonego ligandami (atomami chloru) (jedyne inne związki o takiej budowie to α-fluorek ołowiu(II) i bromek ołowiu(II))^[10][12]. Rozpuszcza się w stężonym kwasie solnym z wytworzeniem kwasu tetrachloroołowiowego(II), H
2PbCl
4, natomiast w wodzie hydrolizuje do soli zasadowej, Pb(OH)Cl^[12]. Jest związkiem światłoczułym, pod wpływem promieniowania UV rozkłada się z wydzieleniem wolnego ołowiu^[10].