Candace Newmaker
Imię i nazwisko | Candace Tiara Elmore |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 19 listopada 1989 |
Data i miejsce śmierci | 18 kwietnia 2000 |
Przyczyna śmierci |
Candace Newmaker (Candace Tiara Elmore, 19 listopada 1989 – 18 kwietnia 2000) – ofiara przemocy wobec dzieci, zabita w trakcie 70-minutowej sesji terapii więzi mającej służyć leczeniu reaktywnego zaburzenia przywiązania. Scenariusz sesji obejmował technikę symulującą „ponowne narodziny” (ang. rebirthing), podczas której dziecko zostało uduszone[1][2].
Historia
Wczesne życie
Candace urodziła się w Lincolnton, NC. Ponieważ jej rodzice rażąco zaniedbywali dzieci i okazywali przemoc, ona i jej rodzeństwo zostało odebrane z domu rodzinnego przez służby publiczne i rozdzielone. Kiedy miała 5 lat jej rodzice trwale utracili prawa opiekuńcze; dwa lata później adoptowała ją Jeane Newmaker, pielęgniarka pediatryczna żyjąca samotnie w Durham, NC.
Już w pierwszych miesiącach po adopcji Jeane zaczęła zabierać Candace do psychiatry, skarżąc się na jej zaburzenia zachowania[3].
Terapia i śmierć
W kwietniu 2000 Candace i Jeane udały się do Evergreen, CO, w celu odbycia dwutygodniowego programu „intensywnej terapii więzi” pod kierunkiem Connell Watkins, z polecenia Williama Goble, licencjonowanego psychologa. Koszt programu wynosił $7000[3][4].
Candace zmarła w wieku 10 lat, w trakcie drugiego tygodnia programu podczas symulacji „ponownych narodzin”, w obecności prowadzących sesję Watkins i Julie Ponder, oraz „terapeutycznych rodziców zastępczych” Brity St. Clair, Jacka McDaniela, i Jeane Newmaker. Sesja była nagrywana na taśmy wideo, które zostały później wykorzystane w trakcie procesu sądowego[4][5].
Zgodnie z planem dnia, Candace została owinięta we flanelową tkaninę i przykryta poduszkami, które miały symulować macicę i kanał rodny. Pozostałe osoby, o łącznej wadze przekraczającej 300 kg, przeciskały ją przez tę konstrukcję i zachęcały ją do wydostania się. Doświadczenie to miało pomóc w wykształceniu się u dziewczynki przywiązania do nowej matki. Dziecko nie było w stanie wyplątać się z tkaniny, wołało o pomoc, informowało, że nie może złapać powietrza i czuje ból, oraz mówiło jedenaście razy wprost, że czuje że umiera. Współprowadząca sesję, Ponder, powiedziała: „Chcesz umrzeć? OK, to umieraj – śmiało, umieraj natychmiast.” Po dwudziestu minutach dziewczynka zwymiotowała i zdefekowała, mimo to obecni dorośli przytrzymywali ją nadal w zwoju.
Po czterdziestu minutach Jeane powiedziała: „Dziecko nie chce żyć. Jest mięczakiem.” Candace powiedziała wtedy ostatnie zarejestrowane słowo: „Nie.” Ponder zaczęła wówczas skandować: „Mięczak, mięczak, mięczak!” Prowadzące sesję wyprosiły po jakimś czasie pozostałych dorosłych. Po pięciu minutach rozmowy rozwinęły tkaninę. W tym momencie Candace nie oddychała już, nie poruszała się, i miała wyraźną sinicę. Watkins powiedziała: „O, tu jest; śpi we własnych wymiotach.” Obserwująca pomieszczenie na monitorze Jeane wbiegła do sali i podjęła próby resuscytacji. Watkins wezwała wtedy ambulans, który dotarł na miejsce po dziesięciu minutach. Ratownicy medyczni przywrócili u dziewczynki puls, i przetransportowali ją do szpitala w Denver. Lekarze stwierdzili jednak u niej śmierć mózgu spowodowaną uduszeniem[3][4][6][7].
Sprawa sądowa i następstwa
Rok później prowadzące program Watkins i Ponder zostały skazane na 16 lat więzienia za rażącą przemoc wobec dziecka prowadzącą do jego śmierci. St. Clar i McDaniel skazano na dziesięć lat więzienia w zawieszeniu, i 1000 godzin prac publicznych. Jeane Newmaker otrzymała wyrok 4 lat w zawieszeniu[8][7]. Watkins została warunkowo zwolniona z więzienia i przeniesiona do zakładu otwartego po około 7 latach, pozostając pod nadzorem kuratora oraz elektronicznego monitoringu, i mając odebrane prawa do pracy z dziećmi i prowadzenia poradnictwa[9][10].
Tragedia Candace, oraz przebieg procesu, były relacjonowane w amerykańskich i światowych mediach. Sprawa przyczyniła się do zakazania tego rodzaju zabiegów w Kolorado i Północnej Karolinie. Terapia przytrzymywania zalicza się obecnie do metod uznawanych przez środowisko naukowe za pseudonaukowe i szkodliwe[2][11][12][13].
Przypisy
- ↑ Terapia więzi – opis [online], Interdyscyplinarne Centrum Etyki UJ [dostęp 2019-03-10] .
- ↑ a b Terapia więzi – komentarz [online], Interdyscyplinarne Centrum Etyki UJ [dostęp 2019-03-10] .
- ↑ a b c CarlaC. Crowder CarlaC., PeggyP. Lowe PeggyP., Her name was Candace, „The Rocky Mountain News”, 29 października 2000 [dostęp 2019-03-10] [zarchiwizowane z adresu 2009-06-16] .
- ↑ a b c KarenK. Auge KarenK., Alternative therapies not new in Evergreen, „Denver Post”, 17 czerwca 2000 [dostęp 2019-03-10] .
- ↑ LarryL. Sarner LarryL., LindaL. Rosa LindaL., Attachment therapy on trial: the torture and death of Candace Newmaker, Westport, Conn.: Praeger, 2003, ISBN 978-0-313-05716-8, OCLC 137335250 [dostęp 2019-03-10] .
- ↑ AudreyA. Gillan AudreyA., The therapy that killed, „The Guardian”, 20 czerwca 2001 [dostęp 2019-03-10] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-25] .
- ↑ a b MichaelM. Janofsky MichaelM., Therapists Are Sentenced In Girl's 'Rebirthing' Death, „The New York Times”, 19 czerwca 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-10] (ang.).
- ↑ MindyM. Sink MindyM., Rockies: Colorado: Probation In Suffocation Death, „The New York Times”, 5 października 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-10] (ang.).
- ↑ Therapist In 'Rebirthing' Death In Denver Halfway House [online], Associated Press, 3 sierpnia 2008 [dostęp 2019-03-10] [zarchiwizowane z adresu 2008-08-06] .
- ↑ KieranK. Nicholson KieranK., Therapist in ‘rebirthing’ death leaves prison, „The Denver Post”, 1 sierpnia 2008 [dostęp 2019-03-10] (ang.).
- ↑ MarkM. Chaffin MarkM. i inni, Report of the APSAC Task Force on Attachment Therapy, Reactive Attachment Disorder, and Attachment Problems, „Child Maltreatment”, 11 (1), 2006, s. 76–89, DOI: 10.1177/1077559505283699, ISSN 1077-5595 [dostęp 2019-03-10] (ang.).
- ↑ JeanJ. Mercer JeanJ., Evidence of Potentially Harmful Psychological Treatments for Children and Adolescents, „Child and Adolescent Social Work Journal”, 34 (2), 2017, s. 107–125, DOI: 10.1007/s10560-016-0480-2, ISSN 0738-0151 [dostęp 2019-03-10] (ang.).
- ↑ Scott O.S.O. Lilienfeld Scott O.S.O., Psychological Treatments That Cause Harm, „Perspectives on Psychological Science”, 2 (1), 2007, s. 53–70, DOI: 10.1111/j.1745-6916.2007.00029.x, ISSN 1745-6916 [dostęp 2019-03-10] (ang.).