Annibale Bugnini
Arcybiskup tytularny Dioklei | |||
| |||
Kraj działania | Iran | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 14 czerwca 1912 | ||
Data śmierci | 3 lipca 1982 | ||
Pronuncjusz apostolski w Iranie | |||
Okres sprawowania | od 1976 do 1982 | ||
Sekretarz Kongregacji Kultu Bożego | |||
Okres sprawowania | od 1972 do 1976 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Inkardynacja | Zgromadzenie Misji | ||
Prezbiterat | 26 czerwca 1936 | ||
Nominacja biskupia | 6 lutego 1972 | ||
Sakra biskupia | 13 lutego 1972 | ||
|
Data konsekracji | 13 lutego 1972 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Paweł VI | ||||
Współkonsekratorzy | Bernardus Johannes Alfrink | ||||
|
Annibale Bugnini (ur. 14 czerwca 1912 w Civitella del Lago, zm. 3 lipca 1982) – włoski arcybiskup ze Zgromadzenia Misji.
Współtwórca nowego rytu posoborowego w Kościele katolickim (obecnie: zwyczajnej formy rytu rzymskiego). W latach 1962–1965 przewodniczący Komisji Liturgicznej Soboru Watykańskiego II, zajmującej się przygotowaniem reformy liturgicznej. W latach 1972–1976 sekretarz kongregacji Kultu Bożego. Arcybiskup tytularny Dioklei[1]. W 1976 roku papież zwolnił go z posługi w Kurii Rzymskiej i powierzył misję nuncjusza apostolskiego w Iranie (Teheranie).
Wobec arcybiskupa Bugniniego wielokrotnie pojawiały się oskarżenia o związki z masonerią; czemu sam zainteresowany zaprzeczał[2].
Pisma
- La riforma liturgica 1948-1975. CLV-Ed. Liturgiche, Roma 1983.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Catholic-Hierarchy. [dostęp 2010-04-22]. (ang.).
- ↑ Michał Poradowski: Problemy II Soboru Watykańskiego. Masoneria w Kościele. Wrocław: 1996.
Linki zewnętrzne
- Wywiad z ks.kan. Andrea Rose, konsultantem komisji ds. wdrażania reformy liturgicznej, w którym opowiada min. o udziale abp. Bugniniego w reformie liturgii.. forums.v3v.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-08)]. (ang.)
- p
- d
- e
Prefekt ceremonii papieskich |
|
---|---|
Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych |
|
¹ – delegato per le ceremonie pontificie (delegat na uroczystości papieskie), pełnił urząd głównego ceremoniarza tymczasowo, na czas reformy liturgii.